Bob Dylan's Dream - Peter, Paul and Mary

While riding on a train going west

I fell asleep for to take my rest

I dreamed a dream that made me sad

Concerning myself and the first few friends I had

With half-damp eyes I stared to the room

Where my friends and I spent many an afternoon

Where we together weathered many a storm

Laughin and singin till the early hours of the morn

By the old wooden stove where our hats was hung

Our words was told, our songs was sung

Where we longed for nothing and were satisfied

Jokin and talkin about the world outside

With hungry hearts through the heat and cold

We never much thought we could get very old

We thought we could sit forever in fun

And our chances really was a million to one

As easy it was to tell black from white

It was all that easy to tell wrong from right

And our choices, they were few so the thought never hit

That the one road we traveled would ever shatter or split

How many a year has passed and gone

Many a gamble has been lost and won

And many a road taken by many a first friend

And each one I’ve never seen again

I wish, I wish, I wish in vain

That we could sit simply in that room again

Ten thousand dollars at the drop of a hat

And I’d give it all gladly if our lives could be like that

Terwijl u in een trein naar het westen rijdt

Ik ben in slaap gevallen om mijn rust te nemen

Ik droomde een droom die me verdrietig maakte

Over mezelf en de eerste paar vrienden die ik had

Met half vochtige ogen staarde ik naar de kamer

Waar mijn vrienden en ik menig middag doorbrachten

Waar we samen veel stormen hebben doorstaan

Lachen en zingen tot in de vroege uurtjes van de morgen

Bij de oude houtkachel waar onze hoeden aan hing

Onze woorden werden verteld, onze liedjes werden gezongen

Waar we naar niets verlangden en tevreden waren

Jokin en praten over de wereld buiten

Met hongerige harten door de hitte en kou

We hadden nooit gedacht dat we heel oud konden worden

We dachten dat we voor altijd plezier konden hebben

En onze kansen waren echt een miljoen op één

Zo gemakkelijk was het om zwart van wit te onderscheiden

Het was zo gemakkelijk om goed van goed te onderscheiden

En onze keuzes waren er maar weinig, dus de gedachte sloeg nooit toe

Dat de enige weg die we hebben afgelegd ooit zou breken of splitsen

Hoeveel jaar is er verstreken en verstreken?

Menig gok is verloren en gewonnen

En menig pad bewandeld door menig eerste vriend

En elk heb ik nooit meer gezien

ik wens, ik wens, ik wens tevergeefs

Dat we gewoon weer in die kamer konden zitten

Tienduizend dollar in een oogwenk

En ik zou er alles voor over hebben als ons leven zo zou kunnen zijn