Stay Paranoid - Patient Sixty-Seven

My fault

That I’m this way

I’m in over my head

Begging for someone to blame

Uncaged, left with the same debt to pay

A slave to the paranoia

That serves to take away

Tear me limb from limb

This panic sets in

My anxiety wins

Just to forget I can only give in

Please tell me again

I’m not worth a thing

Give me a way out of this

Emptiness inside my head

I said I’d fix myself

But I can’t seem to get a grip

I can’t get a grip

I’ll always be the same

It’s this paranoia

With only myself to blame

And now I finally see

I’m consumed by anxiety

Can’t seem to face what lies beneath

This suffering, is it all for nothing

I can’t face what I’m becoming

This is the real me

Falling apart in misery

I’m a wreck

At least the parts of me that are left

I’m sick to death of using you

To keep myself in check

There’s a part of me that screams

I don’t really need it

This time I mean it

I’m sick of needing you

Like the air I breathe

Like the air I breathe

And now I finally see

I’m consumed by anxiety

Can’t seem to face what lies beneath

This suffering, is it all for nothing

I can’t face what I’m becoming

This is the real me

Falling apart in misery

Mijn fout

Dat ik zo ben

Ik zit tot over mijn oren in

Smeken om iemand de schuld te geven

Ongekooid, achtergelaten met dezelfde schuld om te betalen

Een slaaf van de paranoia

Dat dient om mee te nemen

Scheur me ledemaat van ledemaat

Deze paniek slaat toe

Mijn angst wint

Om te vergeten dat ik alleen maar kan toegeven

Vertel het me nog een keer

Ik ben niets waard

Geef me een uitweg hieruit

Leegte in mijn hoofd

Ik zei dat ik mezelf zou repareren

Maar ik lijk geen grip te krijgen

Ik krijg geen grip

Ik zal altijd dezelfde zijn

Het is deze paranoia

Met alleen mezelf de schuld

En nu zie ik het eindelijk

Ik word verteerd door angst

Ik kan niet zien wat eronder ligt

Dit lijden is allemaal voor niets

Ik kan niet onder ogen zien wat ik aan het worden ben

Dit is de echte ik

Uit elkaar vallen in ellende

Ik ben een wrak

Tenminste de delen van mij die nog over zijn

Ik ben het zat om jou te gebruiken

Om mezelf in toom te houden

Er is een deel van mij dat schreeuwt

Ik heb het niet echt nodig

Deze keer meen ik het

Ik heb er genoeg van om je nodig te hebben

Zoals de lucht die ik inadem

Zoals de lucht die ik inadem

En nu zie ik het eindelijk

Ik word verteerd door angst

Ik kan niet zien wat eronder ligt

Dit lijden is allemaal voor niets

Ik kan niet onder ogen zien wat ik aan het worden ben

Dit is de echte ik

Uit elkaar vallen in ellende