Без выхода - Palaraga

куплет 1

Льдом на всей планете луч холодного света

Тень бросает солнце на тебя из облаков

Бродишь здесь одна ты от заката до рассвета

Ищешь всё тепла ты между серых ледников

Снова ты на скалы для сомнительных полётов

Руки в кровь срывая, продолжаешь вверх идти

Прыгаешь с обрыва вниз, не сказав ни слова

В землю зарываешься, в надежде зацвести

Белыми кристалами зажатыми в ладонях

С болью не боротся и минуты пробивать

Спряталась от мира ты в покинутых покоях

В день когда решила ты себя уничтожать

Чёрною волною всё бесследно накрывает

В вязкой темноте не состоящей из мечты

Образы по атому сознанье загружает

И вот поёшь для ангелов, в потоках кислоты

куплет2

Трав приправы с ядами, политые дождями

Дышишь паром зелени, прозрачнее росы

Разум бросит прошлое, забытое друзьями

Только слышишь телом ты, тягучие басы

Вялою походкою, скользя не без причины

Ноги заплетаются, в сплетеньях паутин

Взгляд пустой в тумане, погружается в пучину

Сил хватает чтобы только, знать куда ползти

Ватною рукою, проведя по измерениям

Бред из всяких слов, ты попытаешся нести

В гамме без цветов ты, прикасаешься к затменью

Мир в руках игрушечный, пытаешься спасти

Уши слов не слышат и глаза твои закрыты

Ты глупою улыбкой, ответишь на мой крик

Мысли, словно пляжный след на песке, размыты,

Слёзы на лице твоём и злоба на других

припев:

Ты осталась одна, ты забыла где выход

Ты вдыхаешь огонь, но не делаешь выдох

Капель мокрых дождя, ты руками коснулась

Ты лежишь на траве, твоё сердце проснулось

слова: Сергей Пришвин

vers 1

IJs op de hele planeet een straal koud licht

Een schaduw werpt de zon op je vanuit de wolken

Je dwaalt hier alleen van de schemering tot de dageraad

Je bent op zoek naar alle warmte tussen de grijze gletsjers

Wederom ben je op de klippen voor dubieuze vluchten

Je handen in het bloed scheurend, blijf je omhoog gaan

Van een klif springen zonder een woord te zeggen

Je graaft in de grond, in de hoop te bloeien

Witte kristallen geklemd in de handpalmen

Vecht niet met pijn en doorbreek de minuten

Je verstopte je voor de wereld in verlaten kamers

Op de dag dat je besloot jezelf te vernietigen

Een zwarte golf bedekt alles spoorloos

In de stroperige duisternis die niet uit een droom bestaat

Bewustzijn laadt afbeeldingen per atoom

En nu zing je voor de engelen, in stromen van zuur

vers2

Kruidenkruiden met vergiften, bewaterd met regen

Je ademt de stoom van groen, transparanter dan dauw

De geest zal het verleden vergeten door vrienden weggooien

Je hoort alleen met je lichaam, stroperige bassen

Met een trage gang, glijden niet zonder reden

Benen zijn verstrengeld, in plexus van spinnenwebben

De blik is leeg in de mist, zich in de afgrond stortend

Genoeg kracht om te weten waar te kruipen

Met een katoenen hand, door de metingen gaand

Onzin van allerlei woorden, je zult proberen te verdragen

In een bereik zonder kleuren, raak je de eclips aan

De wereld in de handen van speelgoed, proberen te redden

Oren horen geen woorden en je ogen zijn gesloten

Jij met een stomme glimlach zal mijn kreet beantwoorden

Gedachten zijn wazig als een strandvoetafdruk in het zand

Tranen op je gezicht en woede op anderen

Refrein:

Je werd alleen gelaten, je bent vergeten waar de uitgang is

Je ademt vuur in, maar je ademt niet uit

Druppels natte regen, die je aanraakte met je handen

Je ligt op het gras, je hart is wakker geworden

woorden: Sergey Prishvin