7 дорог - Pabl.A, Anton Blame

И каждый день в пробках Москвы,

Я ищу твой облик в толпе.

Я не успел за тобой, вижу лишь твою тень,

Влюблен в твою тень.

Но где бы ты сейчас ни была,

Ты знаешь, что мои стихи о тебе.

Мы боролись против всех четырех стихий,

Но что с нами стало теперь?

Я бегу за тобой, прямо за горизонт,

Я лечу высоко, выше всех облаков.

Мы должны быть вдвоем, ведь сердца в унисон,

И тебя не догнать, ведь ты так далеко.

Припев:

И на перекрестках всех семи дорог,

Мы с тобой за руку, вместе, вдвоем.

И то неважно — куда и как далеко,

Ведь мое сердце точно знает — это любовь.

Она, наверное, спит сейчас,

Между нами тысячи миль.

Но я все, что есть отдам,

Чтобы увидеть на миг ее родные глаза.

Ветер в ее волосах,

На свете нет больше таких,

Словами не описать.

Я раньше не верил в любовь,

Пока не встретил тебя.

Ты разожгла внутри огонь,

Он растопил сердце изо льда.

Не думал и не гадал,

Падал, сто раз попадал,

Девятый вал переплывал,

Сердце по кускам собирал.

Не благодарю, вопреки,

Ты знаешь меня таким.

Спасибо судьбе за мир,

Созданный для нас двоих.

Целое не разделить,

Судьбу не перекроить,

Будешь моей, я твоим,

Зачем я тебя полюбил?

Фанатик, тобой одержим,

Я покорил все семь вершин,

Преследую вчерашний день,

Но я сам так решил.

И мне хватает причин,

Чтобы забыть о тебе.

Но сердце снова по-новой стучит,

В закрытую дверь.

Припев:

И на перекрестках всех семи дорог,

Мы с тобой за руку, вместе, вдвоем.

И то неважно — куда и как далеко,

Ведь мое сердце точно знает — это любовь.

En elke dag in de file in Moskou,

Ik ben op zoek naar je verschijning in de menigte.

Ik volgde je niet, ik zie alleen je schaduw,

Verliefd op je schaduw.

Maar waar je nu ook bent,

Je weet dat mijn gedichten over jou gaan.

We vochten tegen alle vier de elementen,

Maar wat is er nu van ons geworden?

Ik ren achter je aan, recht naar de horizon,

Ik vlieg hoog, boven alle wolken.

We zouden samen moeten zijn, want harten zijn in harmonie,

En je kunt niet inhalen, omdat je zo ver weg bent.

Refrein:

En op het kruispunt van alle zeven wegen,

We zijn bij je aan de hand, samen, samen.

En het maakt niet uit waar en hoe ver,

Mijn hart weet het tenslotte zeker - dit is liefde.

Ze slaapt nu waarschijnlijk

Er zijn duizenden kilometers tussen ons.

Maar ik zal alles geven wat ik heb,

Om even haar inheemse ogen te zien.

Wind in haar haren

Zulke mensen zijn er niet meer in de wereld,

Woorden kunnen niet beschrijven.

Ik geloofde niet eerder in liefde

Tot ik je ontmoette.

Je hebt binnen een vuur aangestoken

Hij smolt het hart van ijs.

Niet gedacht en niet geraden

Gevallen, honderd keer geraakt

De negende golf zwom

Hij verzamelde het hart in stukken.

Ik bedank je niet, in tegenstelling tot

Je kent me zo.

Dank het lot voor de wereld

Gemaakt voor ons twee

Het geheel kan niet worden gedeeld

Het lot kan niet worden veranderd

Wees de mijne, ik zal de jouwe zijn

Waarom hield ik van je?

Fanatiek geobsedeerd door jou

Ik heb alle zeven toppen overwonnen,

Gisteren achtervolgd

Maar dat heb ik zelf besloten.

En ik heb genoeg redenen

Om jou te vergeten.

Maar het hart klopt weer op een nieuwe manier,

Bij de gesloten deur.

Refrein:

En op het kruispunt van alle zeven wegen,

We zijn bij je aan de hand, samen, samen.

En het maakt niet uit waar en hoe ver,

Mijn hart weet het tenslotte zeker - dit is liefde.