Obsolete - Overmars

Mes yeux se ferment sur l’image de ce ciel gris monochrome

Toile de fond à jamais souillée d’un sentiment d’inanité

Les excrétions d’un quotidien vide où l’habitude produit l’aliénant

Nous font entrevoir rien de plus que l’ordinaire renoncement

Tes yeux s’ouvrent sur l’image de ce mortifère décors

Rien ne courbe ton échine, moi je nous vois tous déjà mort

Il émane de toi tant de certitudes, ce qui moi me tue te rend plus fort

Dans l’opacité de ma servitude, mes plus rouges colères sont incolores

Aucune couleur n’est assez ardente pour travestir l’abomination

C’est à l’intérieur que tout se joue, là où rien n’apaise l’aversion

Affrontons nos destins frigides d’un optimisme obsolète

Nos yeux se referment à l’unisson sur ce même tableau de défaite

Mijn ogen sluiten op het beeld van die monochromatische grijze lucht

Een achtergrond voor altijd gekleurd met een gevoel van zinloosheid

De uitscheidingen van een leeg dagelijks leven waar gewoonte vervreemding veroorzaakt

Toon ons niets meer dan gewone verzaking

Je ogen openen zich voor het beeld van dit dodelijke landschap

Niets buigt je rug, ik zie ons allemaal al dood

Je straalt zoveel zekerheid uit, wat mij doodt maakt je sterker

In de ondoorzichtigheid van mijn dienstbaarheid, zijn mijn roodste woeden kleurloos

Geen kleur is vurig genoeg om de gruwel te verhullen

Het is binnen waar alles wordt gespeeld, waar niets de afkeer kan stillen

Laten we ons ijskoude lot onder ogen zien met een achterhaald optimisme

Onze ogen sluiten eenstemmig op dezelfde foto van een nederlaag