Lost - Over It

Wink of an eye left me burned for center of the universe.

I can’t face the sun.

I can’t face the sun.

So here I lie, the sands of time make my bed and wake

me up so I can start again.

Until I start again…

Bad luck pulled me down, Down from the highest cloud.

Bad luck pulled me down, Down from the highest cloud.

I lost the only way back.

It hurts to get back up again and take a look at all

these friends that I’ve inherited.

It must be weird for them,

when love is torn and words are war and whispers call to us

of curses and conscience torn apart.

Here comes the hardest part.

Bad luck pulled me down, Down from the highest cloud.

Bad luck pulled me down, Down with a secret hiding out,

Dying to scream it out.

Dying to meet us all right now,

Dying to scream it out, oh yea.

I’m not lost anymore.

I’m not lost anymore.

Found this good sense of hope.

Two feet and a heartbeat, that’s all.

Een oogwenk liet me branden voor het centrum van het universum.

Ik kan de zon niet aan.

Ik kan de zon niet aan.

Dus hier lig ik, het zand van de tijd maakt mijn bed op en wordt wakker

me op zodat ik opnieuw kan beginnen.

Tot ik opnieuw begin...

Pech trok me naar beneden, naar beneden uit de hoogste wolk.

Pech trok me naar beneden, naar beneden uit de hoogste wolk.

Ik ben de enige weg terug kwijt.

Het doet pijn om weer op te staan ​​en alles te bekijken

deze vrienden die ik heb geërfd.

Het moet raar voor ze zijn,

wanneer liefde wordt verscheurd en woorden oorlog zijn en fluisteringen ons roepen

van vloeken en verscheurd geweten.

Hier komt het moeilijkste.

Pech trok me naar beneden, naar beneden uit de hoogste wolk.

Pech trok me naar beneden, naar beneden met een geheim verstopt,

Stervend om het uit te schreeuwen.

Stervend om ons nu allemaal te ontmoeten,

Stervend om het uit te schreeuwen, oh ja.

Ik ben niet meer verloren.

Ik ben niet meer verloren.

Ik heb dit goede gevoel van hoop gevonden.

Twee voeten en een hartslag, dat is alles.