Baby's Breath - Otep

The soft sound of snow crunching

underfoot gives me comfort.

Her building is at the end of the block.

She lives on the north side.

Bottom floor.

Middle apartment.

I see her: 1, 2, 3, 4, 5 steps.

Wrong key.

Lock clicks.

She drops her

coat and scarf in the entry and

kicks off those… vixen shoes.

She shuffles to the kitchen and pours

a glass of scotch.

(I am inside)

She lights a cigarette and blows

the smoke over the match.

(She doesn’t notice)

The gray smog rises from her

lips like a cremation furnace.

The simple elegance of this quiet

moment is almost irresistible.

(But, I wait)

She slugs back the scotch,

finishes her smoke and ashes it

in the sink.

She unties her hair

and enters the hallway, past the

childless bedroom with the empty

crib, past the altar coated in wax

like a wedding cake, and the tiny

packages of meat, dead flowers,

and baby’s breath.

She enters the bathroom, where

she undresses.

She sits on the

edge of the bath.

Her naked body

folded in half, heavy tits hanging

like mushy stalactites over her

lap.

(Oh, precious) She closes her

eyes and holds her head as if it

might float away.

For a moment, my thoughts drift

again, this time to the hammer

I am holding.

The handle is

smooth as bone, the forged steel

head is heavy, and I feel powerful.

She reaches for the faucet

and I snap back to the moment.

Bubbles brim the edge of the

tub.

Her fingers check the water

temperature and I am ready.

I move behind her.

She doesn’t

hear.

I swing the hammer.

She

doesn’t see.

I crack her skull.

She’s in the tub.

Face down.

I am

drowning her, mashing her head

to the bottom, knifing the claw of

the hammer into her spine and

ribs over and over and over and

over and over and over and over

and over and…

Her body stops pretending to

care and surrenders as it is supposed

to.

just to be sure, I press

hard, keeping her head beneath

the bloody water a few moments

more.

Her neck snaps, her nose

breaks, and her face collapses

against the bottom of the tub.

I

see my reflection in the mirror

and soapy foam has formed a half

smile over the black nylon mask I

am wearing

I lean to her.

The water glistens

like glass.

I hover over the

surface, soft breath causing tiny

quakes, and whisper, «I have done

to you what nature has done to me.»

She doesn’t reply.

I stand and turn off the light.

The room is dark and empty.

Just like I am now.

Het zachte geluid van krakende sneeuw

onder de voeten geeft me troost.

Haar gebouw is aan het einde van het blok.

Ze woont aan de noordkant.

Begane grond.

Midden appartement.

Ik zie haar: 1, 2, 3, 4, 5 stappen.

Verkeerde sleutel.

Vergrendelen klikken.

Ze laat haar vallen

jas en sjaal bij de ingang en

schopt die ... vixen-schoenen uit.

Ze schuifelt naar de keuken en schenkt in

een glas whisky.

(Ik ben binnen)

Ze steekt een sigaret op en blaast

de rook over de lucifer.

(Ze merkt het niet)

De grijze smog stijgt van haar op

lippen als een crematieoven.

De eenvoudige elegantie van deze stille

moment is bijna onweerstaanbaar.

(Maar ik wacht)

Ze slurpt de whisky terug,

beëindigt haar rook en as het

in de gootsteen.

Ze maakt haar haar los

en komt de gang binnen, voorbij de

kinderloze slaapkamer met de lege

wieg, langs het altaar bedekt met was

als een bruidstaart, en de kleine

pakjes vlees, dode bloemen,

en de adem van de baby.

Ze komt de badkamer binnen, waar

ze kleedt zich uit.

Ze zit op de

rand van het bad.

Haar naakte lichaam

dubbelgevouwen, zware tieten hangend

als papperige stalactieten over haar

ronde.

(Oh, dierbaar) Ze sluit haar

ogen en houdt haar hoofd vast alsof het

zou kunnen wegdrijven.

Even dwalen mijn gedachten af

nogmaals, dit keer naar de hamer

Ik hou vast.

Het handvat is

glad als bot, het gesmeed staal

hoofd is zwaar en ik voel me krachtig.

Ze reikt naar de kraan

en ik keer terug naar het moment.

Bubbels aan de rand van de

badkuip.

Haar vingers controleren het water

temperatuur en ik ben klaar.

Ik ga achter haar staan.

Dat doet ze niet

horen.

Ik zwaai met de hamer.

Ze

niet ziet.

Ik breek haar schedel.

Ze zit in het bad.

Gezicht naar beneden.

Ik ben

haar verdrinken, haar hoofd stampen

naar de bodem, de klauw van

de hamer in haar ruggengraat en

ribben over en over en over en

over en over en over en over

en over en…

Haar lichaam doet niet meer alsof

zorg en overgave zoals het hoort

tot.

voor de zekerheid druk ik op

hard, haar hoofd eronder houdend

het bloedige water een paar ogenblikken

meer.

Haar nek knapt, haar neus

breekt, en haar gezicht stort in

tegen de bodem van het bad.

l

zie mijn reflectie in de spiegel

en zeepachtig schuim heeft een helft gevormd

glimlach over het zwarte nylon masker I

draag ik

Ik leun naar haar toe.

Het water glinstert

zoals glas.

ik plaats de muisaanwijzer op de

oppervlak, zachte adem waardoor tiny

beven en fluisteren: "Ik heb het gedaan"

aan jou wat de natuur mij heeft aangedaan.»

Ze antwoordt niet.

Ik sta op en doe het licht uit.

De kamer is donker en leeg.

Net zoals ik nu ben.