Portal - Origin

Forever I’ve suffered in this world, con’t prosper, no

Monument of ruin, dead empires, statues decay

Endlessly searching for an end to my pain, gone

Seething, tumultuous suffering, decadence, mine

Fiercely seeking death, existence, my plague

All hope, a disease lost in a lost time

Fallen from your secure world to famine and death of

Your values gone

Nothing is held sacred

The meek beholding the ruins, scavenge for life

Seeking answers, dying

Monoliths of decay

Downfall of our race imminent, deadly stampede for a refuge lost!

Forgive us for our wrongdoings, bring salvation to our burdens

Take us

Longing for the ending, now our souls are burning

We’ve been forsaken, our lives are not worth a thing

We can’t survive this, the boiling cores of our strife

Something’s arising, brilliant ray of light along the dead horizon

A protal leading, unfound path leading my way to voids of serenity

Or so it seems, nothingness, emptiness, nothingness

An entrance to a world that man has never met

Garnished in utter peace, endless shapes of beauty

Infinite suffering ending as I proceed

Fleeing through the portal into the tranquil scenes

Behind me lies the world, dismal and unrestrained

Encloaked despondency left behind forever

My senses disappear, all the pain and fear

Searing benevolence, perpetual, my hopes

Somehow I realize this can’t last forever

The life I have left behind pours back into my soul

Hatred raining in through walls far too thin

Bewildered by rage, newly found hope, gone

Now trapped in this hell, my portal is gone

I take my own life, never born again

Voor altijd heb ik geleden in deze wereld, niet voorspoedig, nee

Monument van ruïnes, dode rijken, standbeelden verval

Eindeloos zoeken naar een einde aan mijn pijn, weg

Ziedend, tumultueus lijden, decadentie, de mijne

Hevig op zoek naar de dood, het bestaan, mijn plaag

Alle hoop, een ziekte verloren in een verloren tijd

Gevallen uit je veilige wereld tot hongersnood en de dood van

Je waarden zijn weg

Niets wordt als heilig beschouwd

De zachtmoedigen die de ruïnes aanschouwen, aaseter voor het leven

Op zoek naar antwoorden, doodgaan

Monolieten van verval

Ondergang van ons ras op handen, dodelijke stormloop naar een verloren toevluchtsoord!

Vergeef ons voor onze wandaden, breng redding voor onze lasten

Neem ons

Verlangend naar het einde, nu branden onze zielen

We zijn in de steek gelaten, ons leven is niets waard

We kunnen dit niet overleven, de kokende kernen van onze strijd

Er ontstaat iets, schitterende lichtstraal langs de dode horizon

Een langdurig leidend, onvindbaar pad dat mijn weg leidt naar de leegte van sereniteit

Of zo lijkt het, niets, leegte, niets

Een toegang tot een wereld die de mens nog nooit heeft ontmoet

Gegarneerd in totale rust, eindeloze vormen van schoonheid

Oneindig lijden dat eindigt als ik verder ga

Vluchtend door het portaal naar de rustige scènes

Achter mij ligt de wereld, somber en ongeremd

Ingesloten moedeloosheid voor altijd achtergelaten

Mijn zintuigen verdwijnen, alle pijn en angst

Schroeiende welwillendheid, eeuwig, mijn hoop

Op de een of andere manier realiseer ik me dat dit niet eeuwig kan duren

Het leven dat ik heb achtergelaten stroomt terug in mijn ziel

Haat die door veel te dunne muren naar binnen regent

Verbijsterd door woede, nieuw gevonden hoop, weg

Nu gevangen in deze hel, is mijn portaal weg

Ik neem mijn eigen leven, nooit wedergeboren