Небесное озеро - Омела

Недвижных вод глаза смотрят с грустью

Стрелами птиц вглубь меня

И качают небеса головами

Согнутых ив в глади дна…

Пробуждает утро хмурый ветер

Сжав облака мглой дождя

Где-то в призраках тумана носит боль моя душа,

Скрыв землей раны без меня…

Жги без меня остатки дня

Солнце горит, но нет тепла…

Я его долго ждал, и, наконец, настал,

Новый сумрачный день той зимы, что не знает меня…

В песчаных берегах лёгкой рябью

Прячется глаз родника.

В этом озере печальном обитают

Древних легенд голоса.

Stille waterige ogen kijken verdrietig

Pijlen van vogels diep in mij

En schud de hemelen met hun hoofden

Gebogen wilgen in de gladde bodem...

Een sombere wind ontwaakt de ochtend

De wolken samenknijpen met een nevel van regen

Ergens in de geesten van de mist draagt ​​mijn ziel pijn,

De wonden verbergen met de aarde zonder mij ...

Brand de rest van de dag zonder mij

De zon brandt, maar er is geen warmte...

Ik heb er lang op gewacht, en eindelijk is hij er,

Een nieuwe sombere dag van die winter die mij niet kent...

In zandige kusten met lichte rimpelingen

Het oog van de lente verbergt zich.

In dit trieste meer wonen

Oude legendes stemmen.