Alone Walking - Old Funeral

Alone walking, in thought plaining

And sore sighing, all desolate

Me remembring, of my living

My death wishing, both early and late

Infortunate, is so my fate

That vote ye what?

Out of measure

My life I hate, thus desperate

In soche pore eslate though I endure

Of other cure am I not sure

Thus to endure is hard, certain

Such is my cure I you ensure:

What creature may have more pain?

My truth so plain is taken in vain

And great disdain in remembrence;

Yet i full faine would me complain

Me to abstaine from this penence;

But in substaunce none Allegiance

Of my grevaunce can I not find:

Right so my chance with Displesance

Doeth me avance and thus an ende

Alleen lopend, in gedachten verzonken

En pijnlijk zuchten, helemaal desolaat

Mij ​​herinneren, van mijn leven

Mijn doodswens, zowel vroeg als laat

Helaas, is mijn lot zo?

Dat stem je wat?

Buiten maat

Mijn leven haat ik, dus wanhopig

In soche porie eslate hoewel ik verdraag

Of andere remedie ben ik niet zeker

Dus volharden is moeilijk, zeker

Dat is mijn genezing, ik zorg ervoor dat:

Welk wezen heeft misschien meer pijn?

Mijn waarheid zo duidelijk is tevergeefs

En grote minachting ter nagedachtenis;

Toch zou ik ten volle willen klagen

mij te onthouden van deze boetedoening;

Maar in wezen geen Trouw

Van mijn grevaunce kan ik niet vinden:

Precies, dus mijn kans met Displesance

Doet me vooruit en dus een einde