Prison Walls - Novena

Frozen, as the time just passes by

Have to sing the freedom cry

Of the one who holds you here

Chosen for a life you never called for

As your body starts to falter

You refuse to shed a tear

Kept within your endless prison walls

Is there life for you to find at all?

Open, like a wound that never healed

Through a door you walked right in

To a fight that you can’t win

Moments, they appear to last forever

Like a friendship that we severed

There’s a heart that’s yet to beat

Kept within your endless prison walls

Is there life for you to find at all?

I have been a terrible friend and an even worse lover

And I think it’s time for some confessional

My Mother?

She didn’t even want me

She had a life and I wasn’t part of the plan

And you know what?

That’s okay

Because when new life seems only to form destruction

And all you’ve come to crave is the other

What’s there to be done, really?

There isn’t a simple fix to be found, just a long and arduous road of

circumstance

And that’s okay.

It’s no-one's fault

And let’s not even speak of the Father.

I mean, what’s there to say?

He was quite literally never there, and funnily enough, the absence isn’t so

conspicuous

I mean, you can’t miss what you’ve never had

But all the same, it didn’t take long for the men in white coats

That didn’t wear white coats at all that I feared so much as a child to appear

Wielding brands of disability, mental unrest and disrepair

Antipsychotics for lunch at twelve.

You know It’s no-one's fault

It’s no-one's fault

Still, I had the love of a Mother regardless, and for that I genuinely give

thanks

She single-handedly was the saviour of my short and storied years

Seemingly the one thing prescribed by the Gods that was not a fucking detriment

So it’s fair to say, I suppose, that I have been smiled upon

At least in part, but is it enough?

How could it ever be enough?

It’s never enough

It’s no-one's fault

But that didn’t stop me from struggling with my independence for years

I convinced myself I was strong, which, in ways, I was

I convinced myself of a number of things but it wasn’t enough

It was never enough… How could it ever be enough?

The damage has been done and it’s no-one's fault

And I would’ve ended up the same from the outside looking in

These prison walls would self-sustain and keep me held within

The damage has been done and there’s no-one left

And it’s no-one's fucking fault

The damage has been done and there’s no-one left

It’s no-one's fault

Look at this hollow shell, pallid and worn

Victimised circumstance and nothing more than a worm

And isn’t it fucking pathetic?

I should be a king, my freedom is stripped

And I am laid bare in my absence of morals

My ethical code spun into chaos

It could’ve been different, it should’ve been different

You’ve failed me and now I am lost to these walls

And oh, if these walls could talk

Oh, the stories they’d tell you

You would be shocked and appalled, I assure you

For this is the domain of liars and thieves

Our negligent souls have been wasted

Kept within my endless prison walls

Was there life for me to find at all?

If I close my eyes, am I alone?

At least now I know, through it all

On my own, I’ve escaped my prison walls

Bevroren, terwijl de tijd verstrijkt

Moet de vrijheidskreet zingen

Van degene die je hier vasthoudt

Gekozen voor een leven waar je nooit om gevraagd hebt

Als je lichaam begint te haperen

Je weigert een traan te laten

Gehouden binnen je eindeloze gevangenismuren

Is er leven voor jou om te vinden?

Open, als een wond die nooit genas

Door een deur liep je zo naar binnen

Naar een gevecht dat je niet kunt winnen

Momenten lijken ze voor altijd te duren

Zoals een vriendschap die we hebben verbroken

Er is een hart dat nog moet kloppen

Gehouden binnen je eindeloze gevangenismuren

Is er leven voor jou om te vinden?

Ik ben een vreselijke vriend geweest en een nog ergere minnaar

En ik denk dat het tijd is voor een bekentenis

Mijn moeder?

Ze wilde me niet eens

Ze had een leven en ik maakte geen deel uit van het plan

En weet je wat?

Dat is goed

Want wanneer nieuw leven alleen maar vernietiging lijkt te vormen

En alles waar je naar hunkert, is de ander

Wat valt er eigenlijk te doen?

Er is geen eenvoudige oplossing te vinden, alleen een lange en moeilijke weg van

omstandigheid

En dat is oké.

Het is niemands schuld

En laten we het nog niet eens hebben over de Vader.

Ik bedoel, wat valt er te zeggen?

Hij was er letterlijk nooit, en gek genoeg is de afwezigheid niet zo

opvallend

Ik bedoel, je kunt niet missen wat je nog nooit hebt gehad

Maar toch duurde het niet lang voor de mannen in witte jassen

Die helemaal geen witte jassen droeg waarvan ik als kind zo bang was om te verschijnen

Het hanteren van merken van handicap, mentale onrust en verval

Antipsychotica voor de lunch om twaalf uur.

Je weet dat het niemands schuld is

Het is niemands schuld

Toch had ik hoe dan ook de liefde van een moeder, en daarvoor geef ik oprecht

Met dank

Ze was in haar eentje de redder van mijn korte en legendarische jaren

Schijnbaar het enige voorgeschreven door de goden dat geen verdomd nadeel was

Dus het is eerlijk om te zeggen, denk ik, dat er naar me is geglimlacht

Ten minste gedeeltelijk, maar is het genoeg?

Hoe kan het ooit genoeg zijn?

Het is nooit genoeg

Het is niemands schuld

Maar dat weerhield me er niet van jarenlang te worstelen met mijn onafhankelijkheid

Ik overtuigde mezelf dat ik sterk was, wat ik in zekere zin ook was

Ik overtuigde mezelf van een aantal dingen, maar het was niet genoeg

Het was nooit genoeg... Hoe kon het ooit genoeg zijn?

Het kwaad is geschied en het is niemands schuld

En ik zou van buitenaf hetzelfde zijn geworden als ik naar binnen keek

Deze gevangenismuren zouden zichzelf in stand houden en me binnen houden

Het kwaad is geschied en er is niemand meer

En het is niemands verdomde schuld

Het kwaad is geschied en er is niemand meer

Het is niemands schuld

Kijk naar deze holle schelp, bleek en versleten

Slachtoffer van omstandigheden en niets meer dan een worm

En is het niet zielig?

Ik zou een koning moeten zijn, mijn vrijheid is ontdaan

En ik ben blootgelegd in mijn afwezigheid van moraal

Mijn ethische code veranderde in chaos

Het had anders kunnen zijn, het had anders moeten zijn

Je hebt me in de steek gelaten en nu ben ik verloren aan deze muren

En oh, als deze muren konden praten

Oh, de verhalen die ze je zouden vertellen

Je zou geschokt en ontsteld zijn, dat verzeker ik je

Want dit is het domein van leugenaars en dieven

Onze nalatige zielen zijn verspild

Binnen mijn eindeloze gevangenismuren gehouden

Was er leven voor mij om te vinden?

Als ik mijn ogen sluit, ben ik dan alleen?

Nu weet ik het tenminste, door alles heen

In mijn eentje ben ik aan mijn gevangenismuren ontsnapt