Salvador (15 anni dopo) - Nomadi

Salvador era un uomo, vissuto da uomo

Morto da uomo, con un fucile in mano

Nelle caserme i generali, brindavano alla vittoria

Con bicchieri colmi di sangue, di un popolo in catene

Da un cielo grigio di piombo

Piovevano lacrime di rame

Il Cile piangeva disperato

La sua libertà perduta

Mille madri desolate, piangevano figli scomparsi

L’amore aveva occhi sbarrati di una ragazza bruna

Anche le colombe erano diventate falchi

Gli alberi d’ulivo trasformati in croci

Da un cielo grigio di piombo

Piovevano lacrime di rame

Il Cile piangeva disperato

La sua libertà perduta

Ma un popolo non può morire, non si uccidono idee

Sopra una tomba senza nome, nasceva la coscienza

Mentre l’alba dalle Ande rischiara i cieli

Cerca il suo nuovo nido una colomba bianca

Da un cielo grigio di piombo

Piovevano lacrime di rame

Il Cile piangeva disperato

La sua libertà perduta

Salvador was een man, leefde als een man

Dood als een man, met een pistool in zijn hand

In de kazerne proosten de generaals op de overwinning

Met glazen vol bloed, van een volk in ketens

Uit een loodgrijze lucht

Er regenden kopertranen

Chili huilde van wanhoop

Zijn vrijheid verloren

Duizend desolate moeders, huilden vermiste kinderen

Liefde had de grote ogen van een brunette meisje

De duiven waren ook haviken geworden

De olijfbomen veranderd in kruisen

Uit een loodgrijze lucht

Er regenden kopertranen

Chili huilde van wanhoop

Zijn vrijheid verloren

Maar een volk kan niet sterven, ideeën worden niet gedood

Op een naamloos graf werd bewustzijn geboren

Terwijl de dageraad uit de Andes de lucht verlicht

Een witte duif zoekt zijn nieuwe nest

Uit een loodgrijze lucht

Er regenden kopertranen

Chili huilde van wanhoop

Zijn vrijheid verloren