Я скоро стану космонавтом - Николай Гринько, Группа Green

Дыхание ровное, пульс девяносто,

Врачи удивляются — так не бывает.

Я объясняю, что все очень просто:

Я вспоминаю.

Я не изменился, такой и остался,

Способен ходить, говорить, улыбаться.

Я вспоминаю, как к ней прикасался.

Сто девятнадцать.

Я скоро стану космонавтом

И улечу отсюда нахрен,

От невесомости пьянея

За герметичной дверцей.

Я скоро стану космонавтом

И улечу отсюда нахрен.

Я обязательно сумею

С таким могучим сердцем.

Приборы сбиваются, в данных ошибки,

Врачи суетятся, не знают, что делать.

Я вспоминаю глаза и улыбку.

Сто тридцать девять.

Дыхание рваное, хочется яду.

Ракета готова, пора собираться.

Я вспоминаю — ты больше не рядом.

Двести шестнадцать.

Even ademhalen, hartslag negentig,

Artsen zijn verrast - dit gebeurt niet.

Ik leg uit dat alles heel eenvoudig is:

Ik herinner.

Ik ben niet veranderd, ik ben zo gebleven,

In staat om te lopen, praten, glimlachen.

Ik weet nog hoe ik haar aanraakte.

Honderdnegentien.

Ik word binnenkort astronaut

En ik kom hier verdomme weg

Dronken worden van gewichtloosheid

Achter een gesloten deur.

Ik word binnenkort astronaut

En ik ga verdomme hier weg.

Ik zal het zeker kunnen

Met zo'n machtig hart.

Apparaten dwalen af, er zitten fouten in de data,

De dokters maken zich druk, ze weten niet wat ze moeten doen.

Ik herinner me ogen en een glimlach.

Honderd negenendertig.

De adem is rafelig, ik wil vergif.

De raket is klaar, het is tijd om in te pakken.

Ik herinner me dat je er niet meer bent.

Tweehonderd zestien.