Canitude - Niklas Kvarforth

Life will swallow

Every confronting form

And time will borrow

Curse you to repeat yourself

The path I follow

Is nothing but sadness and despair

But at least i’m able to feel clearly the pain in my head

When four walls I try to break

My will is shatered and all the forms around me dissapear

There’s nothing there, no one who tries

Stay and penetrate me, inject me with pain

My eyes can see now, desecrate me

When our moon is rising high

A pale second when life and death stand still in time

Where do we belong in this

A constant plague that keeps pulling life with it’s teeth

Scratch these walls and now erase

What keeps me open and tries to scare the dream away

Now unplug this pale embrace

I rather feel life than this illusion of reality.

to death

When your thoughts will turn away

And the day will keep it’s shade

A shade that i can still rename

Not suicide no giving pain

When the night that holds me dear

Offers comfort (where) there’s no fear

Then i’ll whisper to the moon

I’m done with hate i penetrate

If the hours would stand still

If those things would dissapear

When you give yourself away

Chaos we will fall within

When you’re fate becomes so dear

And there’s the solitude I fear

No longer down I shall remain

I choke to death, i sufocate

Without those memories of words

I stand to shut this open form

And grow more weary of this weight

Those dying words, this cold embrace

Life will swallow every worm

With bottled curse or so you show

But i am able to despair

Bring this machine into the grave

And when you crack that open door

I slowly, clearly see the smoke

In to this air I feel despar

When none is wake, i give away

And when your thoughts will turn away

And there’s day, reamins the same

Not suicide, not giving pain

There’s only death I give away

Nature dies, as concrete reigns

This dying world, it’s all to late

Het leven zal slikken

Elke confronterende vorm

En de tijd zal lenen

Vervloek je om jezelf te herhalen

Het pad dat ik volg

Is niets anders dan verdriet en wanhoop?

Maar ik kan tenminste duidelijk de pijn in mijn hoofd voelen

Als ik vier muren probeer te doorbreken

Mijn wil wordt gedeeld en alle vormen om me heen verdwijnen

Er is daar niets, niemand die het probeert

Blijf en penetreer me, injecteer me met pijn

Mijn ogen kunnen nu zien, ontheilig mij

Wanneer onze maan hoog opkomt

Een bleke seconde wanneer leven en dood stil staan ​​in de tijd

Waar horen we thuis in?

Een constante plaag die aan het leven blijft trekken met zijn tanden

Kras deze muren en nu wissen

Wat houdt me open en probeert de droom weg te jagen?

Koppel nu deze bleke omhelzing los

Ik voel liever het leven dan deze illusie van de werkelijkheid.

tot de dood

Wanneer je gedachten zullen afdwalen

En de dag zal zijn schaduw houden

Een tint die ik nog steeds kan hernoemen

Geen zelfmoord geen pijn geven

Wanneer de nacht die me dierbaar is

Biedt comfort (waar) er geen angst is

Dan fluister ik tegen de maan

Ik ben klaar met haat ik penetreer

Als de uren zouden stilstaan

Als die dingen zouden verdwijnen

Wanneer je jezelf weggeeft

Chaos waarin we zullen vallen

Wanneer je lot zo dierbaar wordt

En daar is de eenzaamheid waar ik bang voor ben

Niet langer beneden, ik zal blijven

Ik stik me dood, ik stik

Zonder die herinneringen aan woorden

Ik sta op om dit open formulier te sluiten

En word meer moe van dit gewicht

Die stervende woorden, deze koude omhelzing

Het leven zal elke worm opslokken

Met gebottelde vloek of zo, laat je zien

Maar ik kan wanhopen

Breng deze machine het graf in

En als je die open deur kraakt

Ik zie langzaam, duidelijk de rook

In deze lucht voel ik me wanhopig

Als niemand wakker is, geef ik weg

En wanneer je gedachten zullen afdwalen

En er is een dag, blijft hetzelfde

Geen zelfmoord, geen pijn geven

Er is alleen de dood die ik weggeef

De natuur sterft, terwijl beton regeert

Deze stervende wereld, het is allemaal te laat