Iris (and the Burning Aureole) - Nightfall

Oh, how much I love your eyes

I’m waving like moonbeams on a nightside

Sea

Whenever, wherever mine crosses yours so

Amenable I do feel, until I myself I hide

Behind the sand-dunes on the shore of the

Absorbent sandcastles

Broken into shivers, memories still haunt me

The knight in golden armour turns into

Millions of vacant sins;

inner sickles

Trying to find a way out of the flesh, the

Planted one with memorable experiences

Tassels in white faces…

Iris is a sine qua non for us indeed, though

Absolute darkness reminds me of the age of

Ignorance.

But, now as I recall all those

I’ve seen so far through this burning blood

Red veil «oh, it makes me soften

I realize how terrific it’d be to sojourn two

Thousand years with you;

your inept

Dreams… my cerebral mansion»

I’m a creature of terra firma;

as an urn I

Hold and kiss the ashes of my dying race;

as

I grow up, Iris grows too, but, how can I

Speak to the dry ground about the wet saliva

Of my eyes?

Wisdom’s cavern stands far from oceans

That’s for sure my dear

Here I feel the crucial crux of all our

Dilemmas, all those things won’t ever

Touch our flesh, let them go, let them fade

Behind, let them stare at the Iris' narcotic

Sight while the flaming aureole will offer

Us pleasure;

the pleasure an infant gets

Long with its mother’s white, fluid bribe

Oh, wat hou ik van je ogen

Ik zwaai als manestralen op een nachtkant

Zee

Wanneer, waar de mijne de jouwe kruist dus

Aanvaardbaar voel ik me, tot ik mezelf verberg

Achter de zandduinen aan de oever van de

Absorberende zandkastelen

In rillingen gebroken, achtervolgen herinneringen me nog steeds

De ridder in gouden wapenrusting verandert in:

Miljoenen lege zonden;

innerlijke sikkels

Proberen om een ​​uitweg te vinden uit het vlees, de

Een geplant met gedenkwaardige ervaringen

Kwasten in witte gezichten...

Iris is inderdaad een conditio sine qua non voor ons

Absolute duisternis doet me denken aan de leeftijd van

Onwetendheid.

Maar, zoals ik me al die dingen herinner,

Ik heb tot nu toe door dit brandende bloed heen gekeken

Rode sluier «oh, het maakt me zachter»

Ik realiseer me hoe geweldig het zou zijn om twee te blijven

Duizend jaar met jou;

je onbekwaamheid

Dromen... mijn herenhuis»

Ik ben een schepsel van vaste grond;

als een urn I

Houd en kus de as van mijn stervende ras;

als

Ik word groot, Iris groeit ook, maar hoe kan ik?

Praat met de droge grond over het natte speeksel

Van mijn ogen?

De grot van Wijsheid staat ver van de oceanen

Dat is zeker mijn schat

Hier voel ik de cruciale kern van al onze

Dilemma's, al die dingen zullen nooit

Raak ons ​​vlees aan, laat ze gaan, laat ze vervagen

Achter, laat ze staren naar de verdovende middelen van de Iris

Zie terwijl de vlammende aureool zal bieden

Ons plezier;

het plezier dat een baby krijgt

Lang met de witte, vloeibare steekpenningen van zijn moeder