Eroding - Nightfall

Master one’s grief

and I walk through dying gardens

Suffer martyrdom, enforced to admit my fate

I came across

abysmal

feelings never met, before

Audiece

thou adorned, ivy

of the thousand pleasures

Apologia’s withering, words echoing in silence

you used to be the apple of my eye, a flame within me

my armful’s bleeding as the fleshy aroma still disarms

me

and thorns become the carpet for my dream

Come apart, in my hands, be one with your emotions

lay down to the kingdom of the auburn one

imposing view, I’m dying of touch you deep

pain you shall feel, painful

odes to flay the untouchable skin

that I kiss.

Don’t catch me as I fall, let me touch the end

Beheers je verdriet

en ik loop door stervende tuinen

Lijd het martelaarschap, gedwongen om mijn lot toe te geven

Ik kwam ... tegen

verschrikkelijk

gevoelens nooit ontmoet, voordat

publiek

jij versierd, klimop

van de duizend geneugten

Excuses verwelken, woorden echoën in stilte

je was mijn oogappel, een vlam in mij

mijn arm bloedt terwijl het vlezige aroma nog steeds ontwapent

mij

en doornen worden het tapijt voor mijn droom

Kom uit elkaar, in mijn handen, wees één met je emoties

leg neer aan het koninkrijk van de kastanjebruine

imposant uitzicht, ik sterf ervan je diep te raken

pijn die je zult voelen, pijnlijk

odes om de onaanraakbare huid te villen

dat ik kus.

Vang me niet op als ik val, laat me het einde aanraken