Polaroid - Nenhum De Nós

Passou pelo corredor

No bar onde ele estava

Depois derramou bourbon

Manchando a parede

O sol lhe caía bem

Entrando na avenida

Sua vida não era mais sua vida

Mas ela estava ok

Já vejo ela cruzar

Cruzando um bosque

Já vejo ela afastando-se de mim

Seus seios, duas maçãs

Servidas no café

Segredos daquela manhã

Que me mostrou sua pele

Estávamos em um bar

E se cortou na cara

Vibrava como em um nirvana

E começou a correr

Já vejo ela cruzar

Cruzando um bosque

Já vejo ela afastando-se de mim

Passávamos todo o dia

Deitados em uma cama

O tempo, maldita adaga

Lambendo nossos pés

Brilhava, era uma estrela

Nunca fazia nada

Depois disse que me amava

E se cortou outra vez

Sangrou, sangrou, sangrou

E sorria como louca

Não existe luz nem força viva

Tão poderosa

De todas elas, ela foi

Minha frase mais preciosa

Todo o seu corpo com espinhos

E a mim só sobraram moscas !

ging door de hal

In de bar waar hij was

Toen gemorste bourbon

de muur bevlekken

De zon stond haar goed

Het invoeren van de laan

Je leven was niet langer jouw leven

maar ze was oke

Ik zie haar al kruisen

Een bos oversteken

Ik zie haar al van me weglopen

Jouw borsten, twee appels

Geserveerd in café

geheimen van die ochtend

Wie heeft me je huid laten zien

We waren in een bar

En hij sneed zichzelf in zijn gezicht

Het trilde als in nirvana

En begon te rennen

Ik zie haar al kruisen

Een bos oversteken

Ik zie haar al van me weglopen

We hebben de hele dag doorgebracht

Liggend op een bed

Tijd, verdomde dolk

onze voeten likken

Het scheen, het was een ster

nooit iets gedaan

Toen zei hij dat hij van me hield

En het sneed zichzelf weer

Bloeden, Bloeden, Bloeden

En lach als een gek

Er is geen licht of levende kracht

zo krachtig

Van hen allemaal was ze

mijn meest dierbare zin

Je hele lichaam met doornen

En ik had alleen vliegen!