Uncomfortable Silence - Natalie Duncan

Where are all the flowers?

Did they wilt and shrivel inside me,

To blend with the leather skin I wear

That masks the tar covered streets.

Where do they all go?

Winding like ribbon silk

That old tarmac tapestry,

That covers every one of our sins.

And I walked a long way home,

Left behind a faded smile.

And walked right into the emptiness of my home,

It covered up my cheeks.

And I sat in silence,

Conversations in my ears.

I’m looking back on the happy returns

Of my birthday card years.

Hold out your hands together.

I don’t need you here forever.

Just someone right now

To hold me 'cause I’m broken.

Then you can go and leave me,

In uncomfortable silence.

Wearing out my shoes, treading over diamonds.

Ones that pave these broken streets,

Ones that carry my dead weight.

Now my bed sheets look presentable.

And I feel the electric fire’s orange glow

And I remember all the drunken promises made.

They lie shattered on the floor.

And I sit here wanting more.

Hold out your hands together.

I don’t need you here forever.

Oh I… Just someone right now

To hold me 'cause I’m broken.

Then you can go and leave me.

In uncomfortable silence.

Underneath my cloudy bloom.

Where the tower blocks,

They cover up my moon.

I’m so wrapped in your love,

Like a baby kicking in it’s womb

Oh and you give me the blues

Every time you leave the room.

Ooh I…

Ooh I…

No I…

Mmm no I…

Waar zijn alle bloemen?

Zijn ze verwelkt en verschrompeld in mij,

Om te mengen met de leren huid die ik draag

Dat maskeert de met teer bedekte straten.

Waar gaan ze allemaal naartoe?

Wikkelen als lint zijde

Dat oude asfalttapijt,

Dat dekt al onze zonden.

En ik liep een lange weg naar huis,

Een vervaagde glimlach achtergelaten.

En liep recht in de leegte van mijn huis,

Het bedekte mijn wangen.

En ik zat in stilte,

Gesprekken in mijn oren.

Ik kijk terug op de gelukkige opbrengsten

Van mijn verjaardagskaartjaren.

Steek je handen naar elkaar uit.

Ik heb je hier niet voor altijd nodig.

Gewoon iemand nu

Om me vast te houden omdat ik gebroken ben.

Dan kun je gaan en me verlaten,

In ongemakkelijke stilte.

Mijn schoenen verslijten, over diamanten trappen.

Degenen die deze gebroken straten plaveien,

Degenen die mijn eigen gewicht dragen.

Nu zien mijn lakens er presentabel uit.

En ik voel de oranje gloed van het elektrische vuur

En ik herinner me alle dronken beloften die zijn gedaan.

Ze liggen verbrijzeld op de grond.

En ik zit hier en wil meer.

Steek je handen naar elkaar uit.

Ik heb je hier niet voor altijd nodig.

Oh ik... Gewoon iemand nu

Om me vast te houden omdat ik gebroken ben.

Dan kun je gaan en me verlaten.

In ongemakkelijke stilte.

Onder mijn troebele bloei.

Waar de torenflats,

Ze bedekken mijn maan.

Ik ben zo gehuld in jouw liefde,

Zoals een baby die in zijn baarmoeder trapt

Oh en je geeft me de blues

Elke keer dat je de kamer verlaat.

Oeh ik...

Oeh ik...

Nee ik...

Hmm nee ik...