Into Black Holes Of Oblivion - Mithras

I cast my sight towards the past

And remember that which forced our flight

Our doom I saw and knew was near

But my warnings fell on deaf ears

My kin had left though I delayed

To greater planes I meant to follow

But as I made my flight of passage

The chasm opened in my path

Beneath me earth faded away — above

Titanic forces drew me to the abyss

Where time and space converged my memories blend

Yet now I recall what I saw:

From within this void something is looming

A monstrous presence engulfs me

As tentacles probe my mind

I’m scrutinised from the rift

Its power is too great

I feel my light fading

As I’m dragged into fell depths

I scream into the void

How I witnessed

As it drew me close

This my end

I would surely die

So I flared

And it threw me far

Through dark skies

Like a star I fell

I awaken — I have returned

I scream to the heavens — Why?

Ik werp mijn blik op het verleden

En onthoud dat wat onze vlucht dwong

Onze ondergang die ik zag en wist was nabij

Maar mijn waarschuwingen waren aan dovemansoren gericht

Mijn verwanten waren vertrokken, hoewel ik het uitstelde

Naar grotere vliegtuigen die ik wilde volgen

Maar toen ik mijn vlucht maakte,

De kloof opende zich op mijn pad

Onder mij vervaagde de aarde — boven

Titanic-troepen trokken me naar de afgrond

Waar tijd en ruimte samenkwamen, versmelten mijn herinneringen

Maar nu herinner ik me wat ik zag:

Vanuit deze leegte doemt er iets op

Een monsterlijke aanwezigheid overspoelt me

Terwijl tentakels mijn geest doorboren

Ik word onder de loep genomen vanuit de kloof

Zijn kracht is te groot

Ik voel mijn licht vervagen

Terwijl ik de diepte in word gesleurd

Ik schreeuw in de leegte

Hoe ik getuige was

Omdat het me dichterbij bracht

Dit is mijn einde

Ik zou zeker sterven

Dus ik vlamde op

En het heeft me ver gebracht

Door donkere luchten

Als een ster viel ik

Ik word wakker - ik ben terug

Ik schreeuw naar de hemel — Waarom?