Spinning Plates - Middleman

My early morning dreams don’t matter and seem jocular,

shattered as the letterbox clatters like the outside world just spat at me.

See, I’m popular with credit card companies

final-warning me I can’t afford to live comfortably.

There’s bills for gas, tax and electric

can’t expect my clothes to wash themselves,

responsibility’s kicked in.

Dust gathers on the shelves, pots pile up in the kitchen,

I don’t want to just survive on a nine-to-five

there’s something missing.

I thought I’d paint a masterpiece,

I thought I’d swim the English Channel,

thought I’d firework my way through life

or be a human cannonball.

But I’m too busy spinning plates,

getting dizzy but can’t stop in case one breaks.

My nine-to-five's an eight-to-six

and by the time I’ve made the trip to work and back,

sat in traffic, I’m exhausted.

Fuming at the thought of a life led hand to mouth,

just consuming’s not enough, I know there’s more to it.

I need to do the things I love, that make me buzz to my core.

I need more free time, but I can’t afford it.

I thought I’d be an Olympian, thought I’d write the next great novel,

thought I’d stride across continents and laugh at any obstacle.

But no, cause I’m too busy spinning plates,

getting dizzy but can’t stop in case one breaks.

No, I’m much too busy spinning plates,

getting dizzy but can’t stop

just in case one breaks.

I’m spinning plates, I’m losing patience.

It’s so mundane with this same rotation.

Stuck in a loop, but I can’t stop in case I break one.

No, I’m too busy spinning plates,

but can’t stop in case one breaks.

No, I’m much too busy spinning plates,

but can’t stop in case one breaks.

Mijn vroege ochtenddromen doen er niet toe en lijken grappig,

verbrijzeld terwijl de brievenbus kletterde alsof de buitenwereld me zojuist bespuugde.

Kijk, ik ben populair bij creditcardmaatschappijen

laatste waarschuwing: ik kan het me niet veroorloven om comfortabel te leven.

Er zijn rekeningen voor gas, belasting en elektriciteit

kunnen niet verwachten dat mijn kleren zichzelf wassen,

verantwoordelijkheid is ingetrapt.

Stof verzamelt zich op de planken, potten stapelen zich op in de keuken,

Ik wil niet alleen overleven van negen tot vijf

er ontbreekt iets.

Ik dacht dat ik een meesterwerk zou schilderen,

Ik dacht dat ik het Engelse Kanaal zou zwemmen,

dacht dat ik me een weg door het leven zou banen

of een menselijke kanonskogel zijn.

Maar ik heb het te druk met borden draaien,

duizelig worden, maar niet kunnen stoppen als er een breekt.

Mijn negen-tot-vijf is een acht-tot-zes

en tegen de tijd dat ik de reis naar mijn werk en terug heb gemaakt,

in het verkeer zat, ik ben uitgeput.

Rokend bij de gedachte aan een leven dat van hand tot mond wordt geleid,

alleen consumeren is niet genoeg, ik weet dat er meer aan de hand is.

Ik moet de dingen doen waar ik van hou, die me tot het uiterste laten bruisen.

Ik heb meer vrije tijd nodig, maar ik kan het me niet veroorloven.

Ik dacht dat ik een Olympiër zou worden, dacht dat ik de volgende grote roman zou schrijven,

dacht dat ik over continenten zou schrijden en zou lachen om elk obstakel.

Maar nee, want ik heb het te druk met borden draaien,

duizelig worden, maar niet kunnen stoppen als er een breekt.

Nee, ik heb het veel te druk met borden draaien,

duizelig worden maar niet kunnen stoppen

voor het geval er een breekt.

Ik draai borden, ik verlies mijn geduld.

Het is zo alledaags met dezelfde rotatie.

Vast in een lus, maar ik kan niet stoppen voor het geval ik er een breek.

Nee, ik heb het te druk met borden draaien,

maar kan niet stoppen voor het geval er een breekt.

Nee, ik heb het veel te druk met borden draaien,

maar kan niet stoppen voor het geval er een breekt.