One Hundred and Thirteen - Middleman

Some days she’s an hourglass and I’m unfamiliar with mirrors

Looking in through a window I can’t see myself in.

As seconds tick away it’s her image to which I’m listening,

Desperate to be a grain of sand and pass through her existence.

Other days she’s a guitar I can’t play or even tune, with no strings,

And a resonance that swallows my acoustics.

Occasionally she’s a diabolo pirouetting on its end,

Walking like a tornado hoola-hooping gold-plated halo trends.

She carries the momentary taste of honeysuckle lipstick

On snug-fitting, full flavour, money-shot lips.

Her smile is a lesson in the anthropometrics of kissing

In ways the average man will span a lifetime without missing.

Most days she sheds great white smiles like snakeskin while shopping,

Stopping to pocket free cookies and extra shots in her coffee.

She’s a slow leaking flesh wound you can hold in your hands.

She speaks with a soft, French-caramel timbre

Of boutique-chiffon quality at everyday pricelessness,

Dressed in violent animal passion, with liquid pitch locks

That float like she’s underwater and dye the air almost Hitchcock:

Diluted oils on cartridge paper, leaving 3D maps you can’t switch off.

Her favourite feeling is the way rain plays telepathy

Her favourite sound is unbounded energy

Her favourite smell is momentary sanity

Her favourite shape is being attractive as gravity

Her favourite flavour is swimming pool chlorine

Her favourite number is one hundred and thirteen

Her favourite colour to paint in is transparency

And her favourite words to say no to are ‘will you marry me'.

She will warm you up

And then she’ll fight you off,

And leave you trapped enough

So you won’t hear another word,

You won’t hear another word

That she says.

I want to learn her by rote and still be surprised

When she holds the lump in my throat with that knife in her eyes.

She tells my life story in silence but still talks the talk

And raises money for confident conversation with a sponsored walk.

She donates a regular beat from her small-chamber left atrium

Precariously balanced on the edge of overt altruism.

She says what she wants and I take her at her word,

Manipulate the letters to form anagrams of thoughts I’ve overheard.

They sound like a barbershop quartet through a weeping saxophone

Staining eardrums previously dyed in monotone.

Most days she thinks I’m a monochrome joker card in bass relief,

Staring from my fixed position at her Technicolor masterpiece.

And she gets precious if I tread near her pretty painter feet,

Of course I won’t trample on them, but they need air to breathe.

So on days when I skate towards her she lays down gravel,

And I’ve tried to orbit her gorgeousness but I’m unable to travel.

I’ve memorised her delicate constellations of imperfections

For when I’m a little dejected and need something to reflect on.

And I keep bottles of her reflection in my medicine cabinet,

Between the plasters and the Prozac, for when I need something drastic.

She plucks stars from scarred skies to decorate self-raising cakes

That I have and eat, scrapes a knife full of space,

Spreads soft night over my toasted daydreams.

And I’ll never understand her but I know just what she means.

Her favourite feeling is the way rain plays telepathy

Her favourite sound is unbounded energy

Her favourite smell is momentary sanity

Her favourite shape is being attractive as gravity

Her favourite flavour is swimming pool chlorine

Her favourite number is one hundred and thirteen

Her favourite colour to paint in is transparency

And her favourite words to say no to are ‘will you marry me'.

She will warm you up

And then she’ll fight you off,

And leave you trapped enough

So you won’t hear another word,

You won’t hear another word

That she says.

Op sommige dagen is ze een zandloper en ben ik niet bekend met spiegels

Ik kijk door een raam waarin ik mezelf niet kan zien.

Naarmate seconden wegtikken, is het haar beeld waarnaar ik luister,

Wanhopig om een ​​zandkorrel te zijn en door haar bestaan ​​te gaan.

Andere dagen is ze een gitaar die ik niet kan spelen of zelfs niet kan stemmen, zonder snaren,

En een resonantie die mijn akoestiek opslokt.

Af en toe is ze een diabolo-pirouette op zijn einde,

Lopen als een tornado hoola-hooping vergulde halo trends.

Ze draagt ​​de kortstondige smaak van kamperfoelie lippenstift

Op goed aansluitende, volle, smaakvolle lippen.

Haar glimlach is een les in de antropometrie van zoenen

Op een manier zal de gemiddelde man een leven lang meegaan zonder te missen.

De meeste dagen werpt ze grote witte glimlachen als slangenhuid tijdens het winkelen,

Stoppen met gratis koekjes en extra shots in haar koffie.

Ze is een langzaam lekkende vleeswond die je in je handen kunt houden.

Ze spreekt met een zacht timbre van Frans-karamel

Van boetiek-chiffon kwaliteit voor elke dag onbetaalbaar,

Gekleed in gewelddadige dierlijke passie, met liquid pitch locks

Die drijven alsof ze onder water is en de lucht bijna Hitchcock verven:

Verdunde oliën op cartridgepapier, waardoor 3D-kaarten achterblijven die u niet kunt uitschakelen.

Haar favoriete gevoel is de manier waarop regen telepathie speelt

Haar favoriete geluid is grenzeloze energie

Haar favoriete geur is tijdelijk gezond verstand

Haar favoriete vorm is aantrekkelijk zijn als zwaartekracht

Haar favoriete smaak is zwembadchloor

Haar favoriete getal is honderddertien

Haar favoriete kleur om in te schilderen is transparantie

En haar favoriete woorden om nee tegen te zeggen zijn 'wil je met me trouwen'.

Ze zal je opwarmen

En dan zal ze je afvechten,

En laat je genoeg gevangen

U hoort dus geen woord meer,

Je zult geen woord meer horen

Dat zegt ze.

Ik wil haar uit het hoofd leren en toch verrast worden

Als ze de bult in mijn keel houdt met dat mes in haar ogen.

Ze vertelt mijn levensverhaal in stilte, maar praat nog steeds waar het over gaat

En zamelt geld in voor een zelfverzekerd gesprek met een gesponsorde wandeling.

Ze doneert regelmatig een beat uit haar linkeratrium in de kleine kamer

Precair gebalanceerd op de rand van openlijk altruïsme.

Ze zegt wat ze wil en ik geloof haar op haar woord,

Manipuleer de letters om anagrammen te vormen van gedachten die ik heb gehoord.

Ze klinken als een kapperskwartet door een huilende saxofoon

Vlekken op trommelvliezen die eerder monotoon waren geverfd.

De meeste dagen denkt ze dat ik een monochrome jokerkaart ben in basreliëf,

Starend vanuit mijn vaste positie naar haar Technicolor-meesterwerk.

En ze wordt kostbaar als ik in de buurt van haar mooie schildersvoeten loop,

Natuurlijk zal ik ze niet vertrappen, maar ze hebben lucht nodig om te ademen.

Dus op dagen dat ik naar haar toe schaats, legt ze grind neer,

En ik heb geprobeerd om haar schoonheid te cirkelen, maar ik kan niet reizen.

Ik heb haar delicate sterrenbeelden van onvolkomenheden uit het hoofd geleerd

Voor als ik een beetje neerslachtig ben en iets nodig heb om over na te denken.

En ik bewaar flessen van haar spiegelbeeld in mijn medicijnkastje,

Tussen de pleisters en de Prozac, voor als ik iets drastisch nodig heb.

Ze plukt sterren uit de gehavende lucht om zelfrijzende taarten te versieren

Dat ik heb en eet, schraapt een mes vol ruimte,

Verspreidt een zachte nacht over mijn geroosterde dagdromen.

En ik zal haar nooit begrijpen, maar ik weet precies wat ze bedoelt.

Haar favoriete gevoel is de manier waarop regen telepathie speelt

Haar favoriete geluid is grenzeloze energie

Haar favoriete geur is tijdelijk gezond verstand

Haar favoriete vorm is aantrekkelijk zijn als zwaartekracht

Haar favoriete smaak is zwembadchloor

Haar favoriete getal is honderddertien

Haar favoriete kleur om in te schilderen is transparantie

En haar favoriete woorden om nee tegen te zeggen zijn 'wil je met me trouwen'.

Ze zal je opwarmen

En dan zal ze je afvechten,

En laat je genoeg gevangen

U hoort dus geen woord meer,

Je zult geen woord meer horen

Dat zegt ze.