Présence humaine - MICHEL HOUELLEBECQ

Nous marchons dans la ville nous croisons des regards

Et ceci défini notre présence humaine

Dans le calme absolu de la fin de semaine

Nous marchons lentement aux abords de la gare

Nos vêtements trop larges abritent des chairs grises

A peu près immobiles dans la fin de journée

Notre âme minuscule à demi condamnée

S’agite entre les plis et puis s’immobilise

Les hommages à l’humanité se multiplient sur la pelouse

Ils étaient au nombre de douze leur vie était très limitée

Nous avons existé telle est notre légende

Certains de nos désirs ont construit cette ville

Nous avons combattu des puissances hostiles

Puis nos bras amaigris ont lâché les commandes

Et nous avons flotté loin de tous les possibles

La vie s’est refroidie la vie nous a laissé

Nous contemplons nos corps à demi effacés

Dans le silence émerge quelques data sensibles

Mes hommages à l’humanité se multiplient sur la pelouse

Ils étaient au nombre de douze leur vie était très limitée

Nous sommes réunis nos derniers mots s'éteignent

La mer a disparu

Une dernière fois quelques amants s'étreignent

Le paysage est nu

Au dessus de nos corps glissent les ondes hertziennes

Elles font le tour du monde nos corps sont presque froids

Il faut que la mort vienne la mort douce et profonde

Bientôt les êtres humains s’enfuiront hors du monde

Alors s'établira le dialogue des machines

Et l’informationnel remplira triomphant

Le cadavre vidé de la structure divine

Puis il fonctionnera jusqu'à la fin des temps

Mes hommages à l’humanité se multiplient sur la pelouse

Ils étaient au nombre de douze leur vie était très limitée

We lopen door de stad en ontmoeten elkaar

En dit definieert onze menselijke aanwezigheid

In de absolute rust van het weekend

We lopen langzaam rond het station

Onze te grote kleding beschermt grijs vlees

Vrijwel nog aan het einde van de dag

Onze kleine, half verdoemde ziel

Wiebelt tussen plooien en komt dan tot rust

Eerbetoon aan de mensheid vermenigvuldigt zich op het gazon

Ze waren twaalf in getal, hun leven was zeer beperkt

We bestonden zo is onze legende

Sommige van onze verlangens hebben deze stad gebouwd

We vochten tegen vijandige machten

Dan laten onze dunne armen de bedieningselementen los

En we zweefden weg van alle mogelijkheden

Het leven werd koud, het leven verliet ons

We peinzen over onze half uitgewiste lichamen

In de stilte komen enkele gevoelige gegevens naar boven

Mijn eerbetoon aan de mensheid vermenigvuldigt zich op het gazon

Ze waren twaalf in getal, hun leven was zeer beperkt

We zijn herenigd, onze laatste woorden vervagen

De zee is verdwenen

Een laatste keer omhelzen enkele geliefden elkaar

Het landschap is kaal

Over ons lichaam glijden de Hertz-golven

Ze gaan de wereld rond, onze lichamen zijn bijna koud

De dood moet een zoete en diepe dood zijn

Binnenkort zullen mensen de wereld uit vluchten

Dan zal de dialoog van de machines worden vastgesteld

En de informatieve zal triomfantelijk vullen

Het geleegde lijk van goddelijke structuur

Dan werkt het tot het einde der tijden

Mijn eerbetoon aan de mensheid vermenigvuldigt zich op het gazon

Ze waren twaalf in getal, hun leven was zeer beperkt