Plein été - MICHEL HOUELLEBECQ

La lumière évolue à peu près dans les formes.

Je suis toujours couché au niveau du dallage.

Il faudrait que je meure ou que j’aille à la plage;

Il est déjà sept heures.

Probablement, ils dorment.

Je sais qu’ils seront là si je sors de l’hôtel,

Je sais qu’ils me verront et qu’ils auront des shorts,

J’ai un schéma du coeur.

Près de l’artère aorte,

Le sang fait demi-tour;

la journée sera belle.

Nul bruit à l’horizon, nul cri dans les nuages;

La journée s’organise en groupes d’habitudes

Et certains retraités ramassent des coquillages;

Tout respire le plat, le blanc, la finitude.

Un Algérien balaie le plancher du Dallas,

Ouvre les baies vitrées.

Son regard est pensif.

Sur la plage on retrouve, quelques préservatifs;

Une nouvelle journée monte sur Palavas.

Tout a lieu, tout est là, tout est phénomène

Aucun évènement, ne semble justifier

Il faudrait parvenir, à un coeur clarifié

Un rideau blanc retombe, et recouvre la scène

Quand j’erre sans notion, au milieu des immeubles;

Je vois se profiler, de futurs sacrifices

J’aimerai adhérer, à quelques artifices,

retrouver l’espérance, en achetant des meubles.

Quelqu’un a dessiné, le tissu des rideaux

Et quelqu’un a pensé, la couverture grise,

Dans les plis de laquelle, mon corps s’immobilise,

Je ne connaitrai pas, la douceur du tombeau

Tout a lieu, tout est là, et tout est phénomène,

Aucun évènement, ne semble justifier

Il faudrait parvenir, à un coeur clarifié

Un rideau blanc retombe, et recouvre la scène

Dans l’abrutissement, qui me tient lieu de grâce,

Je vois se dérouler, des pelouses immobiles,

Des bâtiments bleutés, et des plaisirs stérils.

Je suis le chien blessé, le technicien de surface

Et je suis la bouée, qui soutient l’enfant mort,

Les chaussures délacées, craquelées de soleil;

Je suis l'étoile obscure, le moment du réveil.

Je suis l’instant présent, je suis le vent du Nord.

Tout a lieu, tout est là, et tout est phénomène,

Aucun évènement, ne semble justifier

Il faudrait parvenir, à un coeur clarifié

Un rideau blanc retombe, et recouvre la scène.

Licht evolueert ruwweg in vormen.

Ik lig nog steeds ter hoogte van de stoep.

Ik zou moeten sterven of naar het strand moeten gaan;

Het is al zeven uur.

Waarschijnlijk slapen ze.

Ik weet dat ze er zullen zijn als ik het hotel verlaat,

Ik weet dat ze me zullen zien en dat ze korte broeken zullen hebben,

Ik heb een diagram van het hart.

In de buurt van de aorta-slagader,

Het bloed keert terug;

de dag zal mooi zijn.

Geen geluid aan de horizon, geen gehuil in de wolken;

De dag is ingedeeld in gewoontegroepen

En sommige gepensioneerden verzamelen schelpen;

Alles ademt het platte, het witte, de eindigheid.

Een Algerijn veegt de vloer van de Dallas,

Open de ramen.

Zijn blik is peinzend.

Op het strand vinden we een paar condooms;

Een nieuwe dag breekt aan op Palavas.

Alles vindt plaats, alles is er, alles is fenomeen

Geen gebeurtenis, lijkt te rechtvaardigen

Het zou moeten komen, tot een verhelderd hart

Een wit gordijn valt en bedekt het podium

Als ik zonder idee ronddwaal tussen de gebouwen;

Ik zie opdoemen, toekomstige offers

Ik zou graag vasthouden aan enkele kunstgrepen,

hoop herwinnen door meubels te kopen.

Iemand heeft de stof van de gordijnen ontworpen

En iemand dacht, de grijze deken,

In wiens plooien mijn lichaam tot rust komt,

Ik zal het niet weten, de zoetheid van het graf

Alles vindt plaats, alles is er, en alles is fenomeen,

Geen gebeurtenis, lijkt te rechtvaardigen

Het zou moeten komen, tot een verhelderd hart

Een wit gordijn valt en bedekt het podium

In de brutalisering, die voor mij de plaats inneemt van gratie,

Ik zie zich ontvouwende, onbeweeglijke gazons,

Blauwe gebouwen en steriele genoegens.

Ik ben de gewonde hond, de oppervlaktetechnicus

En ik ben de boei, die het dode kind ondersteunt,

De ongestrikte, door de zon gebarsten schoenen;

Ik ben de donkere ster, het moment van ontwaken.

Ik ben het huidige moment, ik ben de noordenwind.

Alles vindt plaats, alles is er, en alles is fenomeen,

Geen gebeurtenis, lijkt te rechtvaardigen

Het zou moeten komen, tot een verhelderd hart

Er valt een wit gordijn dat het podium bedekt.