Выдох в город - МЕЗЗА

Я знаю, меня слышат все нерождённые дети, одинокий ворон парит в этом сером

небе.

В доме напротив горят случайные окна, люди продолжают жить так же беззаботно.

Я прощаю врагов и всех, кто меня предал, я в комнате со львом и этот лев — моё

эго.

В небе над головой совсем не видно солнца, в отражении зеркала вижу незнакомца.

Не знаю, что это за зверь у меня внутри, пытаюсь приручить, слышу животный крик.

Со временем привыкнешь и уже не слышишь, я спокойно принимаю, что послано свыше.

В лабиринте бродит заблудшая душа, это последний шанс, мне трудно дышать.

Земля уходит из-под ног, бездна, кажется меня покинул отец небесный.

Припев:

Новостройки смотрят свысока, сверху медленно плывут облака.

Это всё закончится скоро, глубокий вдох дыма, выдох в город.

Новостройки смотрят свысока, сверху медленно плывут облака.

Это всё закончится скоро, глубокий вдох дыма, выдох в город.

Уличный фонарь, последний поезд, на платформе никого, я один то есть.

Изменённое сознание делает легче, боль длится как зима — бесконечность.

Закрыл глаза и обращаюсь к святым, открываю глаза, жадно глотаю дым.

От этой безысходности никуда не деться, я рифмую под неровное биение сердца.

Равнодушный город, порог на экспорт, уверенный шаг в никуда, спасение бегством.

Пустые дороги в заброшенном парке, облака висят даже над триумфальной аркой.

Лестничный пролёт, пустые этажи, глубоко затянись и больше не дыши.

Жизнь может изменить случайная встреча, что останется после?

Останется вечность.

Припев:

Новостройки смотрят свысока, сверху медленно плывут облака.

Это всё закончится скоро, глубокий вдох дыма, выдох в город.

Новостройки смотрят свысока, сверху медленно плывут облака.

Это всё закончится скоро, глубокий вдох дыма, выдох в город.

Ik weet dat alle ongeboren kinderen me horen, een eenzame raaf zweeft in dit grijs

lucht.

In het huis aan de overkant branden willekeurige ramen, mensen blijven net zo zorgeloos leven.

Ik vergeef vijanden en al degenen die mij hebben verraden, ik ben in een kamer met een leeuw en deze leeuw is van mij

ego.

In de lucht boven ons is de zon helemaal niet zichtbaar, in de weerspiegeling van de spiegel zie ik een vreemdeling.

Ik weet niet wat voor dier ik binnen heb, ik probeer het te temmen, ik hoor een dier huilen.

Na verloop van tijd wen je eraan en hoor je het niet meer, ik neem rustig aan wat er van bovenaf gestuurd is.

Een verloren ziel dwaalt rond in het labyrint, dit is de laatste kans, het is moeilijk voor mij om te ademen.

De aarde gaat onder mijn voeten vandaan, de afgrond, het lijkt alsof mijn hemelse vader me heeft verlaten.

Refrein:

Nieuwe gebouwen kijken naar beneden, wolken drijven langzaam van boven.

Dit zal allemaal snel voorbij zijn, diepe zucht van rook, adem uit in de stad.

Nieuwe gebouwen kijken naar beneden, wolken drijven langzaam van boven.

Dit zal allemaal snel voorbij zijn, diepe zucht van rook, adem uit in de stad.

Een straatlantaarn, de laatste trein, niemand op het perron, ik ben de enige.

Het veranderde bewustzijn maakt het gemakkelijker, de pijn duurt als de winter - oneindig.

Ik sloot mijn ogen en wend me tot de heiligen, ik open mijn ogen, slik gretig de rook in.

Er is geen ontkomen aan deze hopeloosheid, ik rijm op het ongelijke kloppen van mijn hart.

Een onverschillige stad, een drempel voor export, een zelfverzekerde stap naar nergens, redding door de vlucht.

Lege wegen in een verlaten park, wolken hangen zelfs boven de triomfboog.

Een trap, lege vloeren, een diepe trek en adem niet meer.

Het leven kan worden veranderd door een toevallige ontmoeting, wat blijft er daarna over?

De eeuwigheid zal blijven.

Refrein:

Nieuwe gebouwen kijken naar beneden, wolken drijven langzaam van boven.

Dit zal allemaal snel voorbij zijn, diepe zucht van rook, adem uit in de stad.

Nieuwe gebouwen kijken naar beneden, wolken drijven langzaam van boven.

Dit zal allemaal snel voorbij zijn, diepe zucht van rook, adem uit in de stad.