At the Vanguard of Deception - Merrimack

The mourning I wear is not mine

It belongs to cords made of shadows and melted flesh

This mourning I wear is not mine

It belongs to this rotten shell

Where light dwells blood jars and gaunt masks

In a yelling void

That bounds me to the soil of a corrupted race

Leading to paths of bites

Channeling me to infected waters

Abused by the gutter of the world

Where our flame, cast in flesh

Is nothing but a nail stuck in filth

The mourning I wear is not mine…

But a pigsty where brews my dated passion

For the old satanic archetype

Virgin thoughts as candles blown by winds of an autistic curse…

There’s nothing at the core but remains of a mocked divinity

An ὑποκείμενον wearing the face of the abused child of God

Collecting his toys amongst broken seals of Nag Hammadi

Oh, Satan, is there a place to rest against thy breast?

Corrode my lungs and seal my rusted eyelids

Our souls, metastasis made of igneous materials

Are starving for starvation

I consume everything I touch, a vagrant time-lapse lives in my mouth

Someday I’ll find that my whole childhood was the dream of a pedophile

My belly secretes a living manure, some AIDS-faced abomination

Able to turn back time and sterilize my mother’s nest

Time’s poisoning the idea of being

Cosmos is the reverse of creation

All is fucked, nothing can grow

Each second cancels a century

Standing at the vanguard of deception

As a fanatic of my own destruction, I’ve reach the suburbs of devastation,

of devestalisation

Praying for the pain to leave, this pain of being here and now, reduced to this

collage of infected cells, spreading diseases, greedy symmetry

You have wept into your little plot of void, molesting the probability of your

existence

Experiences of self-injury and self-desecration fattens your experience of God

Now you can see its obscene face, chrome face, behind the veil of matter

Replacing the whole sky

Testing the shooting room

In Pavore Dormiam, et caro mea requiescet in polluto

Domine, quis resquiescet in abysso sancto tuo

De rouw die ik draag is niet van mij

Het behoort tot koorden gemaakt van schaduwen en gesmolten vlees

Deze rouw die ik draag is niet van mij

Het hoort bij deze rotte schelp

Waar licht woont, bloedpotten en uitgemergelde maskers

In een schreeuwende leegte

Dat bindt me aan de bodem van een corrupt ras

Leidt tot paden van beten

Mij ​​naar besmet water leiden

Misbruikt door de goot van de wereld

Waar onze vlam, gegoten in vlees

Is er niets anders dan een spijker die in vuil zit?

De rouw die ik draag is niet van mij...

Maar een varkensstal waar mijn gedateerde passie brouwt

Voor het oude satanische archetype

Maagdelijke gedachten als kaarsen geblazen door de wind van een autistische vloek...

De kern is niets anders dan de overblijfselen van een bespotte godheid

Een ὑποκείμενον met het gezicht van het misbruikte kind van God

Zijn speelgoed verzamelen tussen de gebroken zegels van Nag Hammadi

Oh, Satan, is er een plaats om tegen uw borst te rusten?

Corrodeert mijn longen en sluit mijn verroeste oogleden af

Onze zielen, uitzaaiingen gemaakt van stollingsmateriaal

Verhongeren van de honger

Ik consumeer alles wat ik aanraak, een zwerver time-lapse leeft in mijn mond

Op een dag zal ik ontdekken dat mijn hele jeugd de droom was van een pedofiel

Mijn buik scheidt een levende mest af, een of andere gruwel met aids

In staat om de tijd terug te draaien en het nest van mijn moeder te steriliseren

De tijd vergiftigt het idee van zijn

Kosmos is het omgekeerde van creatie

Alles is naar de klote, niets kan groeien

Elke seconde annuleert een eeuw

In de voorhoede van bedrog staan

Als fan van mijn eigen vernietiging, heb ik de buitenwijken van verwoesting bereikt,

van devestalisatie

Bidden dat de pijn weggaat, deze pijn van het hier en nu zijn, teruggebracht tot dit

collage van geïnfecteerde cellen, verspreiding van ziekten, hebzuchtige symmetrie

Je hebt gehuild in je kleine plot van leegte, misbruik makend van de waarschijnlijkheid van je

bestaan

Ervaringen van zelfverwonding en zelfontheiliging maken je ervaring van God dik

Nu kun je zijn obscene gezicht, chromen gezicht, achter de sluier van de stof zien

De hele lucht vervangen

De schietkamer testen

In Pavore Dormiam, et caro mea requiescet in polluto

Domine, quis resquiescet in abysso sancto tuo