Мнимое солнце - Memorials

Удары лицемерия разбивают в пыль останки живого.

Я вынужден закрываться от тёплых лучей мнимого солнца,

За которым скрывается бездна — вечная тьма под светлым покровом,

Где каждый закрывший глаза уже никогда не проснётся.

Нет никакого смысла, чаши доверия залиты обманом.

Грязная фальшь становится целью, а чувства — дешёвым товаром.

Нет, нет, нет никакого смысла.

Я искал росписи кровью, но нашёл лишь мёртвые числа.

Побег от себя не избавит от боли.

Поверь, я спасаюсь, когда себя разжигаю.

Мои раны давно открыты, горячо кровоточат, требуют соли.

Я чувствую боль, я чувствую жизнь, ни на что это не променяю.

De slagen van hypocrisie breken de overblijfselen van de levenden tot stof.

Ik moet mezelf verbergen voor de warme stralen van de denkbeeldige zon,

Waarachter de afgrond verborgen is - eeuwige duisternis onder een licht deken,

Waar iedereen die zijn ogen sluit nooit meer wakker wordt.

Het heeft geen zin, de schalen van vertrouwen zijn gevuld met bedrog.

Vuile leugens worden een doel en gevoelens worden een goedkoop goed.

Nee, nee, het heeft geen enkele zin.

Ik zocht naar schilderijen in bloed, maar ik vond alleen dode getallen.

Weglopen van jezelf zal de pijn niet wegnemen.

Geloof me, ik ben gered als ik mezelf aansteek.

Mijn wonden zijn lang open, bloedend heet, vragend om zout.

Ik voel pijn, ik voel het leven, ik zou het voor niets willen ruilen.