Amor America - Maria Faradouri, Mikis Theodorakis

Antes que la peluca y la casaca

fueron los ríos, ríos arteriales:

fueron las cordilleras, en cuya onda raída

el cóndor o la nieve parecían inmóviles:

fue la humedad y la espesura, el trueno

sin nombre todavía, las pampas planetarias.

El hombre tierra fue, vasija, párpado

del barro trémulo, forma de la arcilla,

fue cántaro caribe, piedra chibcha,

copa imperial o sílice araucana.

Tierno y sangriento fue, pero en la empuñadura

de su arma de cristal humedecido,

las iniciales de la tierra estaban

escritas.

Nadie pudo

recordarlas después: el viento

las olvidó, el idioma del agua

fue enterrado, las claves se perdieron

o se inundaron de silencio o sangre.

No se perdió la vida, hermanos pastorales.

Pero como una rosa salvaje

cayó una gota roja en la espesura

y se apagó una lámpara de tierra.

Yo estoy aquí para contar la historia.

Desde la paz del búfalo

hasta las azotadas arenas

de la tierra final, en las espumas

acumuladas de la luz antártica,

y por las madrigueras despeñadas

de la sombría paz venezolana,

te busqué, padre mío,

joven guerrero de tiniebla y cobre,

oh tú, planta nupcial, cabellera indomable,

madre caimán, metálica paloma.

Yo, incásico del légamo,

toqué la piedra y dije:

Quién

me espera?

Y apreté la mano

sobre un puñado de cristal vacío.

Pero anduve entre llores zapotecas

y dulce era la luz como un venado,

y era la sombra como un párpado verde.

Tierra mía sin nombre, sin América,

estambre equinoccial, lanza de púrpura,

tu aroma me trepó por las raíces

hasta la copa que bebía, hasta la más delgada

palabra aún no nacida de mi boca.

Voor de pruik en het jasje

waren de rivieren, arteriële rivieren:

waren de bergketens, in wiens rafelige golf

de condor of de sneeuw leek roerloos:

Het was de vochtigheid en de dikte, de donder

nog naamloos, de planetaire pampa's.

De aarde man was, vat, ooglid

van trillende modder, vorm van klei,

Het was een Caribische kruik, Chibcha-steen,

imperial cup of araucana silica.

Teder en bloederig was het, maar in het gevest

van zijn bevochtigde glazen wapen,

de initialen van het land waren:

geschreven.

niemand kon

onthoud ze later: de wind

vergat ze, de taal van het water

werd begraven, de sleutels waren verloren

of ze werden overspoeld met stilte of bloed.

Zijn leven was niet verloren, pastorale broeders.

Maar als een wilde roos

er viel een rode druppel in het struikgewas

en een grondlamp ging uit.

Ik ben hier om het verhaal te vertellen.

Van de rust van de buffel

naar het opgeklopte zand

van het laatste land, in het schuim

verzameld door het Antarctische licht,

en door de steile holen

van de sombere Venezolaanse vrede,

Ik zocht je, mijn vader,

jonge krijger van duisternis en koper,

oh jij, bruidsplant, ongetemd haar,

moeder alligator, metalen duif.

Ik, Inca van het slib,

Ik raakte de steen aan en zei:

Wiens

wacht op mij?

En ik kneep in je hand

op een handvol leeg glas.

Maar ik liep tussen Zapoteekse tranen

en zoet was het licht als een hert,

en de schaduw was als een groen ooglid.

Mijn land zonder naam, zonder Amerika,

equinoctiale meeldraad, paarse lans,

jouw geur klom in mijn wortels

tot de beker die ik dronk, tot de dunste

woord nog niet uit mijn mond geboren.