Martín El Pescador Y El Delfín Domador - María Elena Walsh

Había una vez un pescador que, como todos los pescadores, se llamaba Martín

Pescaba unos peces que, como todos los peces, andaban haciendo firuletes bajo

el agua

Y el agua era de mar, de un mar que, como todos los mares, estaba lleno de olas

Unas olas que, como todas las olas, se empujaban unas a otras diciendo «patatrún, patatrún, patatrún»

Un día Martín arrojó el anzuelo y, ¡zápate!, sintió que había picado un pez muy

grande

Trató de enrollar el hilo, pero el pez era fuerte y tironeaba como un camión

Tanto, tanto tironeó que arrastró a Martín por la arena de la playa.

Pero Martín era muy cabeza dura

No iba a dejarse pescar así nomás, y mucho menos por un pez

De modo que con una mano se sujetó el gorro y con la otra siguió prendido de su

caña

Cuando Martín quiso acordar, ya estaba metido en el agua, arrastrado a toda

velocidad hacia el fondo del mar

-¡Qué raro!, dijo Martín, yo debería tener miedo, y sin embargo este paseo me

gusta… y lo más gracioso es que no me ahogo… Lo que sucede es que,

pescador salvaje!

-Eso sí que no, protestó Martín, yo quiero ver la función pero a mí no me doma

nadie

Los peces pekineses, los langostinos finos, los camarones cimarrones,

el pulpo con la señora pulpa y los pulpitos, todos hicieron cola para sacar

entradas y ver al fenómeno

A Martín, claro, no le gustaba que lo miraran con ojos de pez, y forcejeaba

para escaparse, pero dos enormes tiburones disfrazados de mamarrachos lo

agarraron con sus aletas y no lo dejaron ni respirar, a pesar de que Martín

respiraba bastante bien bajo el agua

Por fin, entre grandes aplausos, entró el Domador, un Delfín gordo como tres

buzones, con chaqueta colorada, charreteras de alga y botones de nácar

Martín ya estaba enfurecido, y el Delfín se disponía a domarlo nada más que con

una ballenita para cuellos de camisa, porque en el mar no hay sillas.

Y no hay sillas, parece, porque los peces nunca se sientan

Desfilaron cientos de miles de millones de milloncitos de millonzotes de peces

y bicharracos de toda clase para ver el gran número del Circo

Martín no se dejaba domar así nomás, pero ya se estaba cansando y tenía mucha

sed, es decir, ganas de tomar un poco de aire

Peleaban duro y parejo, y Martín ya iba a darse por vencido cuando de pronto se

oyó en el Circo la siguiente palabra mágica:

-¡Pfzchztt!

A pesar de que esta palabra mágica había sido pronunciada muy bajito,

su tono fue tan autoritario que el público hizo un silencio impresionante.

Las ostras se quedaron con la boca abierta, y todos miraron hacia la entrada

El Delfín Domador Pirulín se quedó quieto, dejó de domar a Martín,

se quitó la gorra e inclinó la cabeza.

Martín se preguntó:

-¿Y ahora qué pasa?

¿No me doman más?

Se escuchó otra vez una voz muy suave y chiquita que dijo:

-¡Pfzchztt!

Y todos, silenciosa y respetuosamente, le abrieron paso a la dueña de la voz

Martín, que era muy educado, también se quitó el gorro y saludó

Entraba en la gruta, lenta y majestuosa, una Mojarrita con corona de malaquita

y collar de coral

-¿Quién será ésta, que los deja a todos con la boca abierta?, se preguntó Martín

El Delfín Domador Pirulín le adivinó el pensamiento y le dijo al oído:

-Es Su Majestad Mojarrita V, Reina del Mar, el Agua Fría y el Río Samborombón

-Ah, comentó Martín, …me parece cara conocida

La Reina Mojarrita se acercó a Martín y le dio un besito, ante el asombro y la

envidia de todos.

Martín se puso colorado y no supo qué pensar de todo esto

Después de un largo y misterioso silencio, la Reina habló, con una voz tan

chiquita que tuvieron que alcanzarle un caracol como micrófono

Y dijo así:

-¡Pfzchzit!

Yo, Mi Majestad Mojarrita V, Reina del Mar, el Agua Fría y el Río

Samborombón, ordeno: ¡Basta de domar al Martín Pescador!

¡Basta, requetebasta,

y el que lo dome va a parar a la canasta, y el que sea domador va a parar al

asador!

-Gracias, Majestad, tartamudeó Martín emocionado

-¡Pfzchztt!, prosigo, interrumpió la Reina;

Martín me pescó una vez,

hace un mes o cinco o tres, cuando yo era chiquita y me bañaba en camisón en

el Río Samborombón

-Claro, dijo Martín, ya me acuerdo, con razón me resultaba cara conocida,

Majestad…

-¡Pfzchztt!, prosigo, interrumpió la Reina;

Martín me pescó, pero le di lástima

y, sin saber que yo era Princesa, volvió a tirarme al agua.

Ahora yo quiero

devolverlo a la tierra, y lo enviaré en mi propia carroza lleno de regalos y

paquetitos

Y así fue como Martín volvió a su playa en una gran carroza tirada por

veinticinco mil tiburones disfrazados de bomberos, mientras la banda de

langostinos tocaba un vals, las ostras le tiraban perlas y el Delfín Domador

Pirulín le hacía grandes reverencias

Martín volvió a su casa y, como no era mentiroso, todo el mundo creyó en su

aventura

Lo único que no le creyeron del todo fue que Su Majestad Mojarrita V,

Reina del Mar, el Agua Fría y el Río Samborombón no sólo le hubiera dado un

besito al reconocerlo, sino que le había dado otro besito al despedirlo

Y así llegamos al fin de la historia de Martín con el Delfín Pirulín

Er was eens een visser die, zoals alle vissers, Martín heette

Hij ving een paar vissen die, zoals alle vissen, firules aan het maken waren

Water

En het water kwam uit de zee, uit een zee die, zoals alle zeeën, vol golven was

Sommige golven die, zoals alle golven, elkaar duwden en zeiden "patatrún, patatrún, patatrún"

Op een dag gooide Martín de haak en, ¡pápate!, hij voelde dat hij een heel

groot

Hij probeerde de lijn binnen te halen, maar de vis was sterk en trok als een vrachtwagen.

Hij trok zo, zo hard dat hij Martín over het zand op het strand sleepte.

Maar Martin was erg koppig

Hij zou zich niet zomaar laten vangen, laat staan ​​voor een vis

Dus hield hij met één hand zijn hoed vast en met de andere bleef hij de zijne vasthouden

riet

Toen Martín akkoord wilde gaan, lag hij al in het water, meegesleurd

snelheid naar de bodem van de zee

-Wat raar!, zei Martín, ik zou bang moeten zijn, en toch lopen

Ik vind het leuk... en het grappigste is dat ik niet verdrink... Wat er gebeurt is dat,

wilde visser!

-Niet dat, protesteerde Martín, ik wil de show zien, maar het temt me niet

niemand

Peking vis, fijne garnalen, wilde garnalen,

de octopus met de pulpdame en de octopussen, iedereen stond in de rij om mee te nemen

kaartjes en zie het fenomeen

Martín hield er natuurlijk niet van om met vissenogen te worden bekeken, en hij worstelde

om te ontsnappen, maar twee enorme haaien vermomd als mamarrachos

grepen met hun vinnen en lieten hem niet eens ademen, ondanks het feit dat Martín

hij ademde behoorlijk goed onder water

Eindelijk, onder groot applaus, kwam de Tamer binnen, een dolfijn zo dik als drie

brievenbussen, met rood jasje, epauletten van zeewier en parelmoer knopen

Martín was al woedend en de dolfijn bereidde zich voor om hem te temmen met niets meer dan

een kleine walvis voor hemdskragen, want er zijn geen stoelen in de zee.

En er zijn geen stoelen, zo lijkt het, want de vissen gaan nooit zitten.

Honderdduizenden miljoenen kleine miljoenen grote vissen paradeerden

en bicharracos van alle soorten om het grote aantal van het Circus te zien

Martín liet zich niet zomaar temmen, maar hij begon al moe te worden en had er heel veel van

dorst, dat wil zeggen, het verlangen om wat lucht te krijgen

Ze vochten hard en gelijkmatig, en Martín stond op het punt op te geven toen hij plotseling

hoorde in het Circus het volgende toverwoord:

-Pfzchztt!

Ook al was dit toverwoord heel zacht uitgesproken,

zijn toon was zo gezaghebbend dat het publiek in een indrukwekkende stilte verviel.

De oesters gaapten en ze keken allemaal naar de ingang

De Pirulín Dolphin Tamer stond stil, stopte met het temmen van Martín,

hij nam zijn pet af en boog zijn hoofd.

Martin vroeg zich af:

-En wat gebeurt er nu?

Temmen ze me niet meer?

Er klonk weer een heel zacht en zacht stemmetje dat zei:

-Pfzchztt!

En iedereen maakte stil en respectvol plaats voor de eigenaar van de stem.

Martín, die erg beleefd was, nam ook zijn hoed af en groette

Een Mojarrita met een kroon van malachiet kwam langzaam en majestueus de grot binnen.

en koraal ketting

-Wie zal dit zijn, die iedereen met open mond achterlaat?, vroeg Martín zich af

De Pirulín Dolfijntemmer raadde zijn gedachten en fluisterde in zijn oor:

-Het is Hare Majesteit Mojarrita V, Koningin van de Zee, Koud Water en de Samborombón-rivier

-Ah, merkte Martín op, … ze lijkt me een vertrouwd gezicht

De Mojarrita-koningin benaderde Martín en gaf hem een ​​kusje, voor de verbazing en

jaloers op iedereen

Martín bloosde en wist niet wat hij hiervan moest denken

Na een lange en mysterieuze stilte sprak de koningin met een stem als

klein meisje moesten ze haar een slak als microfoon geven

En hij zei aldus:

-Pfzchzit!

Ik, Mijne Majesteit Mojarrita V, Koningin van de zee, het koude water en de rivier

Samborombón, ik beveel: stop met het temmen van de ijsvogel!

Genoeg, genoeg nodig,

en wie het temt, zal in de mand eindigen, en wie een temmer is, zal in de mand eindigen

spit!

-Dank u, majesteit, stamelde Martin opgewonden

-Pfzchztt!, vervolg ik, onderbrak de koningin;

Martin betrapte me een keer,

een maand of vijf of drie geleden, toen ik klein was en in mijn nachtjapon baadde

de Samborombón-rivier

-Natuurlijk, zei Martín, ik herinner het me, geen wonder dat ik hem een ​​bekend gezicht vond,

Majesteit…

-Pfzchztt!, vervolg ik, onderbrak de koningin;

Martín betrapte me, maar ik had medelijden met hem

en, niet wetende dat ik een prinses was, gooide hij me terug in het water.

nu wil ik

breng hem terug naar de aarde, en ik zal hem wegsturen in mijn eigen koets vol geschenken en

kleine pakjes

En zo keerde Martín terug naar zijn strand in een grote praalwagen die voorbij getrokken werd

vijfentwintigduizend haaien verkleed als brandweerlieden, terwijl de bende van

garnalen speelden een wals, oesters gooiden parels naar hem en de dolfijntemmer

Pirulín maakte grote buigingen voor hem

Martín keerde terug naar huis en aangezien hij geen leugenaar was, geloofde iedereen in de zijne

avontuur

Het enige dat ze niet helemaal geloofden, was dat Zijne Majesteit Mojarrita V,

Koningin van de zee, koud water en de Samborombón-rivier zou haar niet alleen een

kus bij het erkennen van hem, maar had hem nog een kus gegeven bij het afscheid nemen

En zo komen we aan het einde van het verhaal van Martín met de Pirulín-dolfijn