1979 - Mandy Jones

Shakedown 1979, cool kids never have the time

On a live wire right up off the street

You and I should meet

Junebug skipping like a stone

With the headlights pointed at the dawn

We were sure we’d never see an end to it all

And I don’t even care to shake these zipper blues

And we don’t know

Just where our bones will rest

To dust I guess

Forgotten and absorbed into the earth below

Double cross the vacant and the bored

They’re not sure just what we have in store

Morphine city slipping dues down to see

That we don’t even care as restless as we are

We feel the pull in the land of a thousand guilts

And poured cement, lamented and assured

To the lights and towns below

Faster than the speed of sound

Faster than we thought we’d go, beneath the sound of hope

Justine never knew the rules

Hung down with the freaks and the ghouls

No apologies ever need be made, I know you better than you fake it

To see that we don’t even care to shake these zipper blues

And we don’t know just where our bones will rest

To dust I guess

Forgotten and absorbed into the earth below

The street heats the urgency of now

As you see there’s no one around

Shakdown 1979, coole kinderen hebben nooit de tijd

Op een stroomdraad, vlak bij de straat

Jij en ik zouden elkaar moeten ontmoeten

Junebug springt als een baksteen

Met de koplampen gericht op de dageraad

We wisten zeker dat er nooit een einde aan zou komen

En ik geef er niet eens om om deze ritsblues te schudden

En we weten het niet

Precies waar onze botten zullen rusten

Om af te stoffen denk ik

Vergeten en opgenomen in de aarde beneden

Dubbel kruis de lege en de verveelde

Ze weten niet precies wat we in petto hebben

Morfine stad glijdt contributie naar beneden om te zien

Dat het ons niet eens kan schelen, zo rusteloos als we zijn

We voelen de aantrekkingskracht in het land van duizend schuldgevoelens

En gegoten cement, klaagde en verzekerd

Naar de lichten en steden hieronder

Sneller dan de snelheid van het geluid

Sneller dan we dachten dat we zouden gaan, onder het geluid van hoop

Justine kende de regels nooit

Opgehangen met de freaks en de ghouls

Excuses hoeven nooit gemaakt te worden, ik ken je beter dan je doet alsof

Om te zien dat we deze ritsblues niet eens willen schudden

En we weten niet waar onze botten precies zullen rusten

Om af te stoffen denk ik

Vergeten en opgenomen in de aarde beneden

De straat verwarmt de urgentie van nu

Zoals je ziet is er niemand in de buurt