Lament - Antonio Banderas, Madonna

The choice was mine, and mine completely

I could have any prize that I desired

I could burn with the splendor of the brightest fire

Or else, or else I could choose time

Remember I was very young then

And a year was forever and a day

So what use could fifty, sixty, seventy be?

I saw the lights, and I was on my way

And how I lived, how they shone

But how soon the lights were gone

The choice was yours and noone else’s

You can cry for a body in despair

Hang your head because she is no longer there

To shine, to dazzle, or betray

How she lived, how she shone

But how soon the lights were gone

Eyes, hair, face, image

All must be preserved

Still life displayed forever

No less than she deserved

De keuze was aan mij, en helemaal aan mij

Ik zou elke prijs kunnen krijgen die ik wilde

Ik zou kunnen branden met de pracht van het helderste vuur

Of anders, of ik zou de tijd kunnen kiezen

Weet je nog dat ik toen heel jong was

En een jaar was voor altijd en een dag

Dus wat voor nut zou vijftig, zestig, zeventig kunnen zijn?

Ik zag de lichten en ik was onderweg

En hoe ik leefde, hoe ze straalden

Maar hoe snel waren de lichten weg?

De keuze was aan jou en aan niemand anders

Je kunt huilen om een ​​lichaam in wanhoop

Hang je hoofd, want ze is er niet meer

Om te schitteren, te verblinden of te verraden

Hoe ze leefde, hoe ze straalde

Maar hoe snel waren de lichten weg?

Ogen, haar, gezicht, afbeelding

Alles moet worden bewaard

Stilleven voor altijd weergegeven

Niet minder dan ze verdiende