Echoes of Mine - M83

Il est tard.

Je cherche mon autre chez-moi, et je prends un chemin que je ne

connais pas:

Un petit sentier qui longe les usines et la ville entre-coupant par la forêt

Je commence à peine à entrevoir la nature, lorsque tout d’un coup, la nuit tombe

Je suis plongée dans un monde de silence, pourtant je n’ai pas peur

Je m’endors quelques minutes, tout au plus, et quand je me réveille

Le soleil est là et la forêt brille d’une lumière éclatante

Je reconnais cette forêt.

Ce n’est pas une forêt ordinaire, c’est une forêt de

souvenirs

Mes souvenirs.

Cette rivière blanche et sonore, mon adolescence

Ces grands arbres, les hommes que j’ai aimés.

Ces oiseaux qui volent, au loin,

mon père disparu

Mes souvenirs ne sont plus des souvenirs

Ils sont là, vivants, près de moi, ils dansent et m’enlacent, chantent et me

sourient

Je regarde mes mains.

Je caresse mon visage, et j’ai 20 ans

Et j’aime comme je n’ai jamais aimé

Het is laat.

Ik ben op zoek naar mijn andere huis, en ik neem een ​​pad dat ik niet doe

niet weten:

Een klein pad dat langs de fabrieken en de stad loopt en het bos kruist

Ik begin net een glimp op te vangen van de natuur, wanneer plotseling de nacht valt

Ik ben ondergedompeld in een wereld van stilte, maar toch ben ik niet bang

Ik val hoogstens een paar minuten in slaap, en als ik wakker word

De zon schijnt en het bos schijnt fel

Ik herken dit bos.

Dit is geen gewoon bos, dit is een bos van

herinneringen

Mijn herinneringen.

Deze witte sonore rivier, mijn adolescentie

Deze grote bomen, de mannen van wie ik hield.

Die vogels die wegvliegen

mijn vermiste vader

Mijn herinneringen zijn geen herinneringen meer

Ze zijn er, levend, dichtbij me, ze dansen en knuffelen me, zingen en

glimlach

Ik kijk naar mijn handen.

Ik streel mijn gezicht, en ik ben 20

En ik heb lief zoals ik nog nooit heb liefgehad