Simulacrum - Lychgate

Pygmalion could no longer

Love his own

Humankind

Propoetides dared to deny

The great Venus

He abhorred their lives and souls

And sought to carve his own form

Galatea — the embodiment

Of human perfection

Purity — the unliving, ivory reflection

Nature cannot with this art compare

Humanity cannot transcend her form so fair

With solemn rites performed, he calls her bride

With blandishments he invites her to his side

Pygmalion approached the shrine

And implored the powers divine

If all we can require, be ours to bestow

Give me likeness of this being

Divinity favoured his plea

Transfigured into flesh

He presses the pulse

And feels the leaping vein

Behind the glint of silver eyes

A soul is born and usurps her mind

Pygmalion kon niet langer

Houd van zijn eigen

Mensheid

Propoetides durfde te ontkennen

De grote Venus

Hij verafschuwde hun leven en zielen

En probeerde zijn eigen vorm te kerven

Galatea — de belichaming

Van menselijke perfectie

Zuiverheid — de niet-levende, ivoren weerspiegeling

De natuur kan met deze kunst niet vergelijken

De mensheid kan haar vorm zo eerlijk niet overstijgen

Met plechtige riten die hij uitvoert, noemt hij haar bruid

Met minachting nodigt hij haar uit aan zijn zijde

Pygmalion naderde het heiligdom

En smeekte de goddelijke krachten

Als alles wat we kunnen nodig hebben, wees dan van ons om te schenken

Geef me een gelijkenis van dit wezen

Goddelijkheid begunstigd zijn pleidooi

Getransformeerd in vlees

Hij drukt op de pols

En voelt de springende ader

Achter de glinstering van zilveren ogen

Een ziel wordt geboren en eigent zich haar geest toe