El Cuervo - Los Carniceros del norte

Recuerdo claramente

que era en el negro Diciembre,

mientras cabeceaba soñoliento

de repente algo sonó,

como un rumor de alguien llamando

suavemente a la puerta de mi habitación,

cada chispazo de los truenos

hacía danzar en el suelo su espectro.

Ardientemente deseaba la aurora

buscando una distracción

para mi tristeza por su pérdida,

la rara y radiante joven

a la que los ángeles llaman Leonor,

para quien aquí…

nunca más habrá nombre.

Nunca más

podré volver a confiar en nadie.

Nunca más

daré la espalda a la vida y a la muerte.

Lengua de buitre,

sangre de gusanos,

cabellos de cadáver.

Devuélveme a mi ser,

hígado de conejo, jalea de araña.

Muero por liberar el alma atormentada de Leonor.

Como cuervo volaré siempre hacia tí querida soledad.

Nunca más volveré a tu acogedora cloaca.

Nunca más admiraré tu falta de escrúpulos.

Ahora dime mi más hermosa y preciada víbora.

Dónde lloran los cuervos en las frías noches de Diciembre.

Muero por liberar el alma atormentada de Leonor.

Como cuervo volaré siempre hacia tí querida soledad.

Y en el incierto crujir de la seda me estremecía,

me llenaba de fantásticos temores nunca sentidos,

que aunque a fin de calmar los latidos de mi corazón,

me embelesaba repitiendo:

Esa ave es alguien que viene a visitarme

y llama a la puerta de mi habitación

Un visitante que quiere entrar

y llama a la puerta de mi habitación.

Sólo eso, nada más.

Y dijo el Cuervo: Nunca más

duidelijk onthouden

het was in zwarte december,

terwijl ik slaperig knik

opeens klonk er iets,

als een gerucht dat iemand belt

zachtjes aan de deur van mijn kamer,

elke vonk van de donder

Hij liet zijn geest op de grond dansen.

Ik verlangde vurig naar de dageraad

op zoek naar afleiding

tot mijn verdriet om je verlies,

de zeldzame en stralende jongeren

die de engelen Eleanor noemen,

voor wie hier...

er zal nooit een naam zijn.

Nooit meer

Ik zal niemand meer kunnen vertrouwen.

Nooit meer

Ik keer mijn rug naar leven en dood.

gier tong,

bloed van wormen,

lijk haar.

Geef me terug naar mijn wezen,

konijnenlever, spinnengelei.

Ik sta te popelen om Leonors gekwelde ziel te bevrijden.

Als een raaf zal ik altijd naar je toe vliegen lieve eenzaamheid.

Ik zal nooit meer terugkeren naar je gezellige riool.

Ik zal je gebrek aan scrupules nooit meer bewonderen.

Vertel me nu mijn mooiste en kostbaarste adder.

Waar de raven huilen op koude decembernachten.

Ik sta te popelen om Leonors gekwelde ziel te bevrijden.

Als een raaf zal ik altijd naar je toe vliegen lieve eenzaamheid.

En in het onzekere geritsel van de zijde huiverde ik,

Ik was gevuld met fantastische angsten die ik nooit heb gevoeld,

dat, hoewel om het kloppen van mijn hart te kalmeren,

Ik was geboeid door te herhalen:

Die vogel is iemand die me komt bezoeken

en klop op de deur van mijn kamer

Een bezoeker die naar binnen wil

en klop op de deur van mijn kamer.

Alleen dat, meer niet.

En de Raaf zei: Nooit meer