Passing - Lord of the Isles

To you, my love

I leave the second best beds

The worlds dragged up dregs and drowned regrets

Lakes that have bled their dappled beauty are long dead and dread

So that every time you place a foot

The thought that the ground could come loose

Parades through your head

I’ll leave your lungs and loves unfed

Your green spaces stained red

I’ll leave

Taking with me all I’ve found and instead

You can have whatever’s left

To you I hand down a horizon

Marked by my mistakes

Fires, fakes

Days comprising a season-less haze

And a lifetime’s fight for intangible change

A place void of brightness

Not the world I knew

But a charcoal likeness

And a tightness in your frail chest

So that, at best?

You’ll get to see your twenties through

And I would give you

The sky if I could

But it’s too scored and scorched from long haul holidays

So for my youngest i leave an apology

That you will never let the citrus lick of dew stain your fingers

Nor the smell that lingers after the rain

Frame your autumn days

I’m sorry

For the still nights

When you won’t be looking up at stars

Charting those stories that should have been ours;

The powerless pyre in the pit of your being

For bequeathing that feeling

I can only apologise

Cos i chose to turn the other cheek

Turn my back

Keep my eyes firmly closed…

As if I didn’t know

That this world is not a temporary home

It’s not on loan

It’s not due back as soon as I am gone

We might just be passing through

What are we passing on?

Aan jou, mijn liefde

Ik verlaat de op één na beste bedden

De werelden sleepten droesem naar boven en verdronk spijt

Meren die hun gevlekte schoonheid hebben laten bloeden, zijn al lang dood en gevreesd

Zodat elke keer dat u een voet plaatst

De gedachte dat de grond zou kunnen loskomen

Parades door je hoofd

Ik laat je longen en houdt van ongevoed

Je groene ruimtes zijn rood gekleurd

Ik zal weggaan

Ik neem alles mee wat ik heb gevonden en in plaats daarvan

Je kunt hebben wat er nog over is

Aan jou geef ik een horizon door

Gemarkeerd door mijn fouten

Branden, vervalsingen

Dagen met een seizoenloze waas

En een levenslange strijd voor immateriële verandering

Een plek zonder helderheid

Niet de wereld die ik kende

Maar een houtskool-gelijkenis

En een beklemd gevoel in je zwakke borst

Dus dat, op zijn best?

Je kunt je twintiger jaren doorzien

En ik zou je geven

De lucht als ik kon

Maar het is te beschadigd en verschroeid van lange vakanties

Dus voor mijn jongste laat ik een verontschuldiging achter

Dat je je vingers nooit zult laten bevlekken door de citruslik van dauw

Noch de geur die blijft hangen na de regen

Kader je herfstdagen in

Mijn excuses

Voor de stille nachten

Wanneer je niet naar de sterren kijkt

Het in kaart brengen van die verhalen die de onze hadden moeten zijn;

De machteloze brandstapel in de put van je wezen

Voor het nalaten van dat gevoel

Ik kan me alleen maar verontschuldigen

Omdat ik ervoor koos om de andere wang toe te keren

Mijn rug toekeren

Houd mijn ogen goed gesloten...

Alsof ik het niet wist

Dat deze wereld geen tijdelijk huis is

Het is niet in bruikleen

Het komt niet terug zodra ik weg ben

We komen misschien op doorreis

Wat geven we door?