Inheritance - Lord of the Isles

Surely no one has let the cold jeg their knees

Quite happily

Lined up a ruler against the seam

Where the sky on a too-full stomach

Tucks itself into the sea

Only I see the water

Sugar-glazed to stillness

Like two taps with a spoon

Would split its lid in two

The wind that burls me

Does not feel second hand

It’s as true as a first-word

That repaints the front room it cuts through

Sounds stretched to an echo

So no one remembers how language used to land

The sand

Is out the packet new

Branded with my shoes

Maybe the sun is knackered too

Like each of us

Wrapped up in our work, and ourselves

Dreaming of being shelled by our backpacks

And swallowed by the beach

Maybe it’s a parent

Too tired to keep playing

That lies through their teeth

Because all pain is small change

In the cost of wonder

Rising somewhere else while we see it sleep

Returning its light

In the nick of time

So that not a grain is lost

Not a bloat of cloud burst

Not a wave out of place

I must be the first

Everything I have

Was given to me clean

Like the sky burns just to blush my face

I have held it up

Ungloved

Crushed seaweed beneath me

Breathed in the beach until I have a new set of lungs

But I have never wiped sunrise down my jumper

To get rid of fingerprints

I never took my shoes off as I came in

Er is toch zeker niemand die de kou op zijn knieën heeft laten komen

Heel gelukkig

Zet een liniaal tegen de naad

Waar de lucht op een te volle maag

Duikt zichzelf in de zee

Alleen ik zie het water

Met suiker geglazuurd tot stilte

Zoals twee tikken met een lepel

Zou zijn deksel in tweeën splitsen

De wind die me omver blaast

Voelt niet tweedehands

Het is zo waar als een eerste woord

Dat herschildert de voorkamer die het doorsnijdt

Geluiden uitgerekt tot een echo

Dus niemand herinnert zich hoe de taal landde

Het zand

Is het pakket nieuw?

Gemerkt met mijn schoenen

Misschien is de zon ook kapot

Vind ons allemaal leuk

Verpakt in ons werk en onszelf

Dromen om beschoten te worden door onze rugzakken

En opgeslokt door het strand

Misschien is het een ouder

Te moe om te blijven spelen

Dat ligt tussen hun tanden

Omdat alle pijn kleine verandering is

Ten koste van verwondering

ergens anders opstaan ​​terwijl we hem zien slapen

Zijn licht teruggevend

Op het nippertje

Zodat er geen korrel verloren gaat

Geen opeenhoping van cloudburst

Geen golf misplaatst

Ik moet de eerste zijn

Alles wat ik heb

Werd mij schoon gegeven

Zoals de lucht brandt om mijn gezicht te blozen

Ik heb het opgehouden

Ongehandschoend

Verpletterd zeewier onder mij

Ademde het strand in tot ik een nieuwe set longen had

Maar ik heb de zonsopgang nog nooit van mijn trui geveegd

Vingerafdrukken verwijderen

Ik deed mijn schoenen nooit uit toen ik binnenkwam