Damned If I Do - Life Of Agony

Why do I feel so alone in a crowd of people I know?

Is it wrong to feel so insecure and so unappealing?

Why walk around in disguise with a fake grin on my face?

What would it prove?

What would I gain?

I’d still feel so out of place.

Damned if I do,

damned if I don’t.

But I won’t turn out like you.

Damned if I do,

damned if I don’t.

But I won’t turn out like you.

Midlife crisis at the age of 22, who knew?

I need some answers.

Cross the street and down the avenue I stopped for the woman

and Paid five bucks and got my palm read.

And she said: «You shouldn’t be smiling boy,

this life line says you’re allready dead.»

Just keep on moving forward never turning back.

But with every step ahead I take they pull me two steps back.

They pull me two steps back.

Damned if I do,

damned if I don’t.

But I won’t turn out like you.

Waarom voel ik me zo alleen in een menigte van mensen die ik ken?

Is het verkeerd om je zo onzeker en zo onaantrekkelijk te voelen?

Waarom zou ik vermomd rondlopen met een valse grijns op mijn gezicht?

Wat zou het bewijzen?

Wat zou ik winnen?

Ik zou me nog steeds zo niet op mijn plaats voelen.

Verdomme als ik dat doe,

verdomd als ik dat niet doe.

Maar ik zal niet worden zoals jij.

Verdomme als ik dat doe,

verdomd als ik dat niet doe.

Maar ik zal niet worden zoals jij.

Midlifecrisis op 22-jarige leeftijd, wie wist?

Ik heb wat antwoorden nodig.

Steek de straat over en loop de laan in waar ik stopte voor de vrouw

en betaalde vijf dollar en liet mijn hand lezen.

En ze zei: «Je moet niet lachen jongen,

deze levenslijn zegt dat je al dood bent.»

Blijf gewoon vooruitgaan en keer nooit terug.

Maar bij elke stap die ik zet, trekken ze me twee stappen terug.

Ze trekken me twee stappen terug.

Verdomme als ik dat doe,

verdomd als ik dat niet doe.

Maar ik zal niet worden zoals jij.