Конь - Леонид Фёдоров, Лидия Фёдорова

Конь степной бежит устало, пена каплет с конских губ.

Гость ночной тебя не стало, вдруг исчез ты на бегу.

Вечер был.

Не помню твердо,

было все черно и гордо.

Я забыл существование слов, зверей, воды и звезд.

Вечер был на расстоянии от меня на много верст.

Я услышал конский топот

и не понял этот шепот,

я решил, что это опыт превращения предмета

из железа в слово, в ропот, в сон, в несчастье, в каплю света.

Дверь открылась,

входит гость.

Боль мою пронзила кость.

Человек из человека наклоняется ко мне,

на меня глядит как эхо, он с медалью на спине.

Он обратною рукою показал мне — над рекою

рыба бегала,

бегала во мгле, отражаясь как в стекле,

отражаясь как в стекле

Я услышал, дверь и шкап

сказали ясно: конский храп.

Я сидел и я пошел как растение на стол,

как понятие неживое, как пушинка или жук,

на собрание мировое насекомых и наук,

гор и леса, скал и беса, птиц и ночи, слов и дня.

Гость я рад, я счастлив очень, я увидел край коня.

Конь был гладок, без загадок, прост и ясен как ручей.

Конь бил гривой торопливой, говорил — я съел бы щей.

Я собрания председатель, я на сборище пришел.

— Научи меня Создатель.

Бог ответил: — хорошо.

Повернулся боком конь, я взглянул в его ладонь.

Он был нестрашный.

Я решил, я согрешил,

значит, Бог меня лишил воли, тела и ума.

Ко мне вернулся день вчерашний.

В кипятке была зима, в ручейке была тюрьма,

был в цветке болезней сбор,

был в жуке ненужный спор.

Ни в чем я не увидел смысла.

Бог Ты может быть отсутствуешь?

Несчастье.

Нет я все увидел сразу, поднял дня немую вазу,

я сказал смешную фразу — чудо любит пятки греть.

Свет возник, слова возникли, мир поник, орлы притихли,

мир поник, орлы притихли.

Человек стал бес и покуда будто чудо через час исчез.

Я забыл существование,

я созерцал вновь расстояние.

Het steppepaard rent vermoeid, schuim druipt van de lippen van het paard.

De gast van de avond dat je weg was, plotseling verdween je op de vlucht.

Avond was.

Ik herinner het me niet duidelijk

alles was zwart en trots.

Ik vergat het bestaan ​​van woorden, dieren, water en sterren.

De avond was mijlenver van mij verwijderd.

Ik hoorde een paard stampen

en verstond dit gefluister niet,

Ik besloot dat dit de ervaring is van het transformeren van een object

van ijzer in een woord, in een gemompel, in een droom, in ongeluk, in een druppel licht.

Deur geopend,

de gast komt binnen.

Pijn doorboorde mijn bot.

De man der mensen buigt zich naar mij toe,

kijkt me aan als een echo, hij heeft een medaille op zijn rug.

Hij liet me met zijn achterste hand - over de rivier

de vis liep

liep in de duisternis, weerspiegeld als in glas,

reflecterend als in glas

Ik hoorde een deur en een kast

ze zeiden duidelijk: snurken van paarden.

Ik zat en ging als een plant naar de tafel,

als een levenloos concept, zoals een veer of een kever,

naar de wereldbijeenkomst van insecten en wetenschappen,

bergen en bossen, rotsen en demonen, vogels en nacht, woorden en dag.

Ik ben een gast, ik ben erg blij, ik zag de rand van het paard.

Het paard was glad, zonder raadsels, eenvoudig en helder als een stroom.

Het paard sloeg met haastige manen, zei - ik zou koolsoep eten.

Ik ben de voorzitter van de vergadering, ik kwam naar de vergadering.

— Leer mij Schepper.

God antwoordde: "Goed.

Het paard draaide zich om, ik keek in zijn handpalm.

Hij was onverschrokken.

Ik heb besloten, ik heb gezondigd

Het betekent dat God mij beroofd heeft van mijn wil, lichaam en geest.

Gisteren kwam ik terug.

Het was winter in kokend water, er was een gevangenis in de beek,

was in de bloem van ziekten collectie,

er zat een onnodige ruzie in de kever.

Ik zag nergens het nut van in.

God Bent u afwezig?

Tegenslag.

Nee, ik zag alles tegelijk, hief een stomme vaas van de dag,

Ik zei een grappige zin - een wonder houdt ervan om zijn hielen te verwarmen.

Licht kwam op, woorden kwamen op, de wereld zakte, de adelaars zwegen,

de wereld zakte in elkaar, de adelaars zwegen.

De man werd een demon en verdween voorlopig, als een wonder, in een uur.

Ik ben het bestaan ​​vergeten

Ik dacht weer aan de afstand.