Horehronie - Kristina

Keď sa slnko skloní na Horehroní, chce sa mi spievať, zomrieť aj žiť.

Keď sa slnko skloní na Horehroní, túžim sa k nebu priblížiť.

Na tráve ležím a snívam, o čom sama neviem.

V tom vánku, čo ma kolíše, keď je slnko najnižšie.

Najkrajšie stromy sú na Horehroní, to tiché bratstvo, vraví mi poď.

Sem sa vždy vrátim, keď ma niečo zroní.

Vravia to stromy, spiece to zhoď.

Na tráve ležím a snívam, o čom sama neviem.

V tom vánku, čo ma kolíše, keď je slnko najnižšie.

Aaaaaaaaaa …

Keď sa slnko skloní na Horehroní, tam niekde v diaľke náš zvon zvoní.

Keď má ma to bolieť, tak nech ma bolí.

Raz sa to stratí do čiernej hory.

Na tráve ležím a snívam, oči tíško plačú.

V tom vánku, čo ma kolíše, keď je slnko najnižšie.

Aaaaaaaaaa …

Na tráve ležím a snívam, oči tíško plačú.

V tom vánku, čo ma kolíše, keď je slnko najnižšie.

Als de zon ondergaat op Horehronie, wil ik zingen, sterven en leven.

Als de zon ondergaat op Horehronie, verlang ik ernaar om dichter bij de hemel te komen.

Ik lig op het gras en droom, waar ik niets van af weet.

In de bries die me beweegt als de zon laag staat.

De mooiste bomen staan ​​in Horehronie, de stille broederschap, vertelt hij me.

Ik kom hier altijd terug als me iets raakt.

De bomen zeggen, gooi het weg.

Ik lig op het gras en droom, waar ik niets van af weet.

In de bries die me beweegt als de zon laag staat.

Jaaaaaaa…

Als de zon ondergaat op Horehronie, ergens in de verte, gaat onze bel.

Als het pijn doet, laat me pijn doen.

Op een dag zal het in Montenegro verdwijnen.

Ik lig op het gras en droom, mijn ogen huilen zachtjes.

In de bries die me beweegt als de zon laag staat.

Jaaaaaaa…

Ik lig op het gras en droom, mijn ogen huilen zachtjes.

In de bries die me beweegt als de zon laag staat.