Jej wspomnienie - Kombi

Nim wstanie świt, rozwieje ranne mgły

Konary nagich drzew, rozpoczną taniec swój

Powietrza świst i nagle ostry chłód

Wyrwały mnie ze snu, rzuciły w światło dnia

Była blisko tak

Że mogłeś czuć Jej dotyk

Powiew warg

W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos

W napięciu tak, czekałem kresu dnia

Wiedziałem, wróci tu, by zabrać mnie w swój świat

Nie dawał mi spokoju obraz Jej

Kolory — fiolet, czerń - splątane siecią gwiazd

Była blisko tak

Że mogłeś czuć Jej dotyk

Powiew warg

W uścisku mocnym trzymał Cię Jej głos

Umykasz, jak zjawa ze snu

W dzień znikasz, by w noc wrócić tu

Realna, choć uśmiech Twój dawno już zgasł

Voordat de dageraad de ochtendmist doorbreekt

Takken van naakte bomen, ze zullen hun dans beginnen

De lucht floot en plotseling een scherpe rilling

Ze maakten me wakker, gooiden me in het daglicht

Daar was ze dicht bij

Dat je haar kon voelen aanraken

Een briesje lippen

Haar stem hield je in een sterke omhelzing

In spanning, ja, ik wachtte op het einde van de dag

Ik wist dat hij terug zou komen om me mee te nemen in zijn wereld

Het beeld van haar stoorde me

Kleuren - paars, zwart - verward met een netwerk van sterren

Daar was ze dicht bij

Dat je haar kon voelen aanraken

Een briesje lippen

Haar stem hield je in een sterke omhelzing

Je rent weg als een geest uit een droom

Je verdwijnt overdag en komt hier 's nachts terug

Echt, hoewel je glimlach al lang vervaagd is