Terminal Souls - Koi

A mother bids a weeping farewell

to the, in her eyes, eternal little boy.

Straightens his long wornout cap

and strokes by the cold red cheek,

never ever stray your way

in this very big strange world.

You ruffle and tousle back the cap

the way it was supposed to those days.

Where are you, where have you been?

Who are you, what have you done?

She used to always quote her mother

that «life begins at twenty-one!»

But I’m more than sure you’d disagree.

This wasn’t far before it ended.

Accelerating through the crowd,

waving and forming words with her mouth.

Other than souls of sobbing war widows,

she stays until there’s none left there.

Derailing, because we’re nothing more

than what we are,

lost souls in search for a guiding light

in times of loss, in times of need.

Why are we left

with these questions that remain untold?

You’ll never prove us wrong.

Only the end of the line could do such a thing,

but you can’t prove a dead man wrong.

Never would he in his life

return back to the town

where his childhood dreams

lie shattered on the playground,

where the swing is now only swung

by grey winds of memory.

No one still this very day

knows where or why

his path would him claim.

Maybe he’s still out there,

dreaming over the red horizon

to one day find his way back home.

Een moeder neemt huilend afscheid

aan de, in haar ogen, eeuwige kleine jongen.

Zet zijn lange versleten pet recht

en slagen door de koude rode wang,

verdwaal nooit jouw kant op

in deze zeer grote vreemde wereld.

Je ruches en warrelen de dop terug

zoals het in die tijd moest.

Waar ben je, waar ben je geweest?

Wie ben je, wat heb je gedaan?

Ze citeerde altijd haar moeder

dat «het leven begint op eenentwintig!»

Maar ik ben er meer dan zeker van dat je het daar niet mee eens bent.

Dit duurde niet lang voordat het eindigde.

Versnellen door de menigte,

zwaaien en woorden vormen met haar mond.

Anders dan zielen van snikkende oorlogsweduwen,

ze blijft totdat er niemand meer is.

Ontsporen, want meer zijn we niet

dan wat we zijn,

verloren zielen op zoek naar een leidend licht

in tijden van verlies, in tijden van nood.

Waarom zijn we vertrokken

met deze vragen die onverteld blijven?

Je zult nooit bewijzen dat we ongelijk hebben.

Alleen het einde van de lijn zou zoiets kunnen doen,

maar je kunt niet bewijzen dat een dode man ongelijk heeft.

Nooit zou hij in zijn leven

keer terug naar de stad

waar zijn jeugddromen

liggen verbrijzeld op de speelplaats,

waar de schommel nu alleen wordt gezwaaid

door grijze winden van herinnering.

Niemand nog steeds deze dag

weet waar of waarom

zijn pad zou hem opeisen.

Misschien is hij er nog steeds,

dromen over de rode horizon

om op een dag zijn weg terug naar huis te vinden.