So Said The Lighthouse Keeper - Klaatu

I am the very loneliest

Of creatures in the universe

Indeed I am an epitaph to Man

For having witnessed mass destruction

Like you’ve never dreamed and worse

I fear I shall bear witness once again

So said the lighthouse keeper

As he struggled up the spiral stairs

Which led him to the laser flare

Which scanned the cosmic void

Where keeping constant vigil

He’d forewarn, this gallant guard of guards

Beware all ships the space graveyard

And it’s stones of asteroids

For though my race was thought immune

Themselves they did consume

So be warned or be mourned tomorrow

And from your deafess do desist

And pray take heed of this

For your present course

Can only end in sorrow

So said the lighthouse keeper

As he wiped a teardrop from his nose

Upon which his spectacles rose

And gazed out to the stars

And like a portrait still he stared

And sighing to himself declared

I must invent the perfect prayer

Not yours, not mine, but ours

Which in the name of charity

Might lead us to Eternal Peace

The ultimate philosophy

Some simple, single phrase

The old and much encumbered man

Then came to rest with head in hand

He thought

And thought

And thought away his last remaining day

(Epilogue:

When to his end the old man came

Death told him «You'll not die in vain»

And on his lips the fatal kiss was placed

But from within his falling chest

The old man uttered one last breath

And had we heard his parting word

We’d know that he had said.

Ik ben de erg eenzaamste

Van wezens in het universum

Ik ben inderdaad een grafschrift voor Man

Om getuige te zijn geweest van massavernietiging

Zoals je nog nooit hebt gedroomd en erger

Ik vrees dat ik nog een keer zal getuigen

Dat zei de vuurtorenwachter

Terwijl hij worstelde de wenteltrap op

Wat hem naar de laserflare leidde

Die de kosmische leegte scande

Waar constant waken

Hij had gewaarschuwd, deze dappere bewaker van bewakers

Pas op voor alle schepen op het ruimtekerkhof

En het zijn stenen van asteroïden

Want hoewel mijn ras als immuun werd beschouwd

Zelf consumeerden ze

Dus wees gewaarschuwd of wees morgen gerouwd

En stop met je doofheid

En bid, let hierop

Voor je huidige cursus

Kan alleen eindigen in verdriet

Dat zei de vuurtorenwachter

Terwijl hij een traan van zijn neus veegde

Waarop zijn bril oprees

En staarde naar de sterren

En als een portret staarde hij nog steeds

En zuchtend bij zichzelf verklaarde:

Ik moet het perfecte gebed uitvinden

Niet de jouwe, niet de mijne, maar de onze

Wat in naam van het goede doel

Zou ons naar de eeuwige vrede kunnen leiden

De ultieme filosofie

Enkele eenvoudige, enkele zin

De oude en veel bezwaarde man

Toen kwam tot rust met het hoofd in de hand

Hij dacht

en dacht

En dacht weg zijn laatste resterende dag

(Nawoord:

Wanneer aan zijn einde kwam de oude man?

De dood zei hem «Je zult niet tevergeefs sterven»

En op zijn lippen werd de fatale kus geplaatst

Maar vanuit zijn vallende borst

De oude man blies een laatste adem uit

En hadden we zijn afscheidswoord gehoord?

We zouden weten dat hij had gezegd.