What Dust Is - Kiran Leonard

They are together in a small brown bed

One takes the other by the arm and asks what dust is

The slow hum of moving traffic

Outside, and the sun stretching in through a mirror-frame

Gives pause to a silly question

And the other sits up, looks beside them and laughs

As light passes over their skin

Through a line of patient motorists in their mists

Their bodies are just like seashells

And the trees on the street sound just like the sea

And one just about spots, in the beams

Floating in, the rough specks of the heavy day

We are living at a distance

The right-now coils in the glow and licks its fur

And behind-it is unthreading

Beyond the spotlights, the threads run, into the soil to wait for us

It’s night now, the other is sleeping

Couples leave restaurants, roll their cigarettes

One is looking, hears but barely sees

Is following something, that’s flowing underneath

Now one shrieks and clasps at the dark

And the land speaks

The other wakes now, turns towards the commotion

One is groping the ground, tracing an outline

Through the thick silhouette of daylight

Traced topographic airs

Stream of old embers, now heading backwards

To the roots of our years, then climbing—

Ze liggen samen in een klein bruin bed

De een pakt de ander bij de arm en vraagt ​​wat stof is

Het langzame gezoem van rijdend verkeer

Buiten, en de zon die door een spiegellijst naar binnen schijnt

Geeft pauze aan een domme vraag

En de ander gaat rechtop zitten, kijkt naast hen en lacht

Als licht over hun huid gaat

Door een rij geduldige automobilisten in hun mist

Hun lichamen zijn net schelpen

En de bomen op straat klinken net als de zee

En eentje over vlekken, in de balken

Drijvend naar binnen, de ruwe vlekjes van de zware dag

We wonen op afstand

Het nu kronkelt in de gloed en likt zijn vacht

En daarachter is unthreading

Voorbij de schijnwerpers lopen de draden de grond in om op ons te wachten

Het is nu nacht, de ander slaapt

Stellen verlaten restaurants, rollen hun sigaretten

De een kijkt, hoort maar ziet nauwelijks

Is iets volgen, dat eronder stroomt

Nu gilt en klemt men in het donker

En het land spreekt

De ander wordt nu wakker, draait zich om naar de commotie

Een daarvan is de grond tasten, een omtrek schetsen

Door het dikke silhouet van daglicht

Getraceerde topografische uitzendingen

Stroom van oude sintels, gaat nu achteruit

Naar de wortels van onze jaren, dan klimmen—