What Time Is It? - Ken Nordine

There was this guy who was a regular guy who lived a regular life

Got up 7:30 every morning

Had the same breakfast

Kissed the same wife goodbye every morning

Went to the same office

Came home Monday through Friday

On Saturdays, he played with the children

Did handywork around the house

Sundays, he took the family out on the station wagon to the suburbs

And there, they looked at the houses and the trees, the billboards,

the gasoline stations, and the railroad crossings

And his life might have gone on like this forever

Except one night, something strange happened to him

You see, he went to bed at 10:30

And some of his friends stayed up later

And one of them, closing up a place that closed at two in the morning,

decided to call this «regular liver»

And said, «What time is it?», on the telephone

When he woke up and he said, «Who's this?

Who’s this?

It’s, it’s,

it’s two o’clock in the morning, it’s no time to call.

Bye!»

But the practical joker called every night, two o’clock in the morning

He did this for two weeks

Friend said, «Who is it?

Stop!»

Finally, after two weeks, the practical joker lost interest in the joke and did

stop

Then came two o’clock and the phone didn’t ring

So he woke up

«Why isn’t the phone ringing?»

He discovered that the only way that he could go back to sleep was to say, «What time is it?»

Look at his watch and say, «two o’clock»

And he could sleep

He did this a couple of nights until he began to think:

«It's two o’clock where I am

What time is it in New York?

Or in Hollywood?

Or in London?

Or Hong Kong?

And Cairo?»

He didn’t know

So the next day, he went out and he bought himself some clocks

He got clocks from all over and he put them all over the walls

And the time was there

He knew what time it was everywhere that counted

And this made him feel comfortable

He became so interested in time that he got little egg timers and gave them

away as presents

He read about time in, in books

Sidereal time: time way out in the universe

He knew what time it was on Arcturus and the Pleiades and the Milky Way

One night, though, at two o’clock in the morning, the light wouldn’t go on;

the fuse had blown

But suddenly, he realized he knew what time it was without even looking

Not only in the important cities of this world, but in the entire universe

And naturally, began to brag a little the next day

He told people, «I know what time it is»

And they tested him and he did know

The Administration had changed at this particular time and they wanted to save

money

So they got rid of all their astronomers, all their telescopes, their weights

and measures

And they put this man in Washington in a little room

Where he sits to this day, simply saying:

«BEEP.

The time now is…»

Er was een man die een gewone man was die een normaal leven leidde

Elke ochtend om 7.30 uur opgestaan

Hetzelfde ontbijt gehad

Elke ochtend dezelfde vrouw gedag gekust

Ging naar hetzelfde kantoor

Van maandag tot en met vrijdag thuisgekomen

Op zaterdag speelde hij met de kinderen

Klusjes in huis gedaan

Op zondag nam hij het gezin mee op de stationwagen naar de buitenwijken

En daar keken ze naar de huizen en de bomen, de reclameborden,

de benzinestations en de spoorwegovergangen

En zijn leven had misschien voor altijd zo doorgegaan

Behalve op een nacht gebeurde er iets vreemds met hem

Zie je, hij ging om 10:30 naar bed

En sommige van zijn vrienden bleven later op

En een van hen sloot een plaats af die om twee uur 's nachts sloot,

besloten om dit "gewone lever" te noemen

En zei: «Hoe laat is het?», aan de telefoon

Toen hij wakker werd en hij zei: «Wie is dit?

Wie is dit?

Het is, het is,

het is twee uur 's nachts, het is geen tijd om te bellen.

Doei!"

Maar de grappenmaker belde elke avond, twee uur 's nachts

Hij deed dit twee weken lang

Vriend zei: «Wie is het?

Stop!"

Eindelijk, na twee weken, verloor de grappenmaker zijn interesse in de grap en deed...

stop

Toen kwam het twee uur en de telefoon ging niet over

Dus hij werd wakker

"Waarom gaat de telefoon niet?"

Hij ontdekte dat de enige manier waarop hij weer kon gaan slapen was door te zeggen: "Hoe laat is het?"

Kijk op zijn horloge en zeg "twee uur"

En hij kon slapen

Hij deed dit een paar nachten totdat hij begon te denken:

«Het is twee uur waar ik ben

Hoe laat is het in New York?

Of in Hollywood?

Of in Londen?

Of Hongkong?

En Caïro?»

Hij wist het niet

Dus de volgende dag ging hij naar buiten en kocht hij een paar klokken

Hij kreeg overal klokken en hing ze overal op de muren

En de tijd was daar

Hij wist hoe laat het was, overal dat telde

En hierdoor voelde hij zich op zijn gemak

Hij raakte zo geïnteresseerd in tijd dat hij kleine eierwekkers kreeg en ze gaf

weg als cadeau

Hij las over tijd in, in boeken

Sterrentijd: tijd ver weg in het heelal

Hij wist hoe laat het was op Arcturus en de Pleiaden en de Melkweg

Maar op een avond, om twee uur 's nachts, ging het licht niet aan;

de zekering was gesprongen

Maar plotseling realiseerde hij zich dat hij wist hoe laat het was zonder zelfs maar te kijken

Niet alleen in de belangrijke steden van deze wereld, maar in het hele universum

En natuurlijk begon ik de volgende dag een beetje op te scheppen

Hij zei tegen de mensen: "Ik weet hoe laat het is"

En ze testten hem en hij wist het wel

De administratie was op dit specifieke moment veranderd en ze wilden besparen

geld

Dus deden ze al hun astronomen weg, al hun telescopen, hun gewichten

en maatregelen

En ze stopten deze man in Washington in een kleine kamer

Waar hij tot op de dag van vandaag zit, simpelweg door te zeggen:

«PIEP.

Het is nu tijd...»