The Prodigal Son Suite - Keith Green

I was done hoeing, out in the fields for the day,

I was thinking of going, I had to leave right away,

My life is just fading, and oh I felt so alone,

The nearest young maiden was, a full days ride from home.

My father was reading, the holy books in his room,

My heart was just bleeding, I knew I had to go soon,

He smiled and pointed at an old wooden chair,

I wanted to hold him, but then I just wouldnt dare.

I said, father, theres so much to know,

Theres a world of things to see,

And Im ready to go and make a life for myself

If you give me what is mine,

I will go, if I can have your blessing,

But if you wont bless my journey, Im gonna leave anyway.

Son, Ive always tried my best for you,

And if you must be leaving home, then go with the blessing of god.

Not too many days later, I was well on my way,

I met a travelling stranger, who seemed to have much to say,

He told me tales of the city, and all the women hed had,

I asked him, wasnt that sinful,

He said, no, it isnt that bad.

And then a few days later, on an old city road,

We were drowning in laughter, and we had women to hold,

And this went on quite a long time, my father gave me a lot,

But when my pockets were empty, my friends all left me to rot.

Then a famine hit and drained the land,

Everywhere I looked I saw starvation, and a job was nowhere to find,

I wandered through the city streets, competing for the food of common beggers,

Until then Id never known hunger, but now I wasnt too proud.

I finally found some employment, feeding pigs on a farm,

I wasnt treated to kindly, I had to sleep in the barn,

I had to eat with the swine,

The bread I ate was like stone,

It didnt take too much time until, I was dreaming of home.

Oh, the servants there are better fed,

If I could only have what my father gives them,

I would truly need nothing more.

Oh, I will go and say to him,

Im no longer worthy to be in your family,

Will you take me as your servant, and let me live with them.

It didnt take too long to pack my things,

I left with only what I wore,

And I prayed that I still had a home.

I was near home, in site of the house,

My father just stared, dropped open his mouth,

He ran up the road, and fell to my feet, and cried, and cried,

Father Ive sinned, heaven ashamed,

Im no longer worthy to wear your name,

Ive learned that my home is right where you are,

Oh father, take me in.

Bring the best robe, put it on my son,

Shoes for his feet, hurry put them on,

This is my son who I thought had died,

Prepare a feast for my sons alive,

Ive prayed and prayed, never heard a sound,

My son was lost, oh thank you God hes found,

My son was dead and hes now alive,

Prepare a feast for my sons alive,

My son was dead,

My son was lost,

My sons returned in the hands of god.

Ik was klaar met schoffelen, op het veld voor de dag,

Ik dacht eraan te gaan, ik moest meteen vertrekken,

Mijn leven vervaagt gewoon, en oh, ik voelde me zo alleen,

Het dichtstbijzijnde jonge meisje was een hele dag rijden van huis.

Mijn vader was aan het lezen, de heilige boeken in zijn kamer,

Mijn hart bloedde gewoon, ik wist dat ik snel moest gaan,

Hij glimlachte en wees naar een oude houten stoel,

Ik wilde hem vasthouden, maar toen durfde ik het gewoon niet.

Ik zei, vader, er is zoveel te weten,

Er is een wereld van dingen te zien,

En ik ben klaar om te gaan en een leven voor mezelf te maken

Als je me geeft wat van mij is,

Ik zal gaan, als ik uw zegen kan krijgen,

Maar als je mijn reis niet wilt zegenen, ga ik toch weg.

Zoon, ik heb altijd mijn best voor je gedaan,

En als je van huis moet, ga dan met de zegen van God.

Niet veel dagen later was ik goed op weg,

Ik ontmoette een reizende vreemdeling, die veel te zeggen leek te hebben,

Hij vertelde me verhalen over de stad, en alle vrouwen die hij had,

Ik vroeg hem, was dat niet zondig,

Hij zei: nee, zo erg is het niet.

En een paar dagen later, op een oude stadsweg,

We verdrinken in het lachen, en we hadden vrouwen om vast te houden,

En dit ging vrij lang door, mijn vader gaf me veel,

Maar toen mijn zakken leeg waren, lieten mijn vrienden me allemaal rotten.

Toen trof een hongersnood het land droog,

Overal waar ik keek zag ik hongersnood, en een baan was nergens te vinden,

Ik dwaalde door de straten van de stad, strijdend om het voedsel van gewone bedelaars,

Tot dan toe had ik nooit honger gekend, maar nu was ik niet al te trots.

Ik heb eindelijk werk gevonden, varkens voeren op een boerderij,

Ik werd niet vriendelijk behandeld, ik moest in de schuur slapen,

Ik moest met de zwijnen eten,

Het brood dat ik at was als steen,

Het duurde niet lang of ik droomde van thuis.

Oh, de bedienden daar zijn beter gevoed,

Als ik maar kon krijgen wat mijn vader ze geeft,

Ik zou echt niets meer nodig hebben.

Oh, ik zal gaan en tegen hem zeggen:

Ik ben het niet meer waard om in je familie te zijn,

Wilt u mij als uw dienaar nemen en mij bij hen laten wonen.

Het duurde niet te lang om mijn spullen in te pakken,

Ik ging weg met alleen wat ik droeg,

En ik bad dat ik nog een huis had.

Ik was dicht bij huis, op het terrein van het huis,

Mijn vader staarde alleen maar, liet zijn mond openvallen,

Hij rende de weg op en viel op mijn voeten, en huilde en riep:

Vader, ik heb gezondigd, de hemel beschaamd,

Ik ben het niet meer waard om je naam te dragen,

Ik heb geleerd dat mijn huis precies is waar jij bent,

Oh vader, breng me naar binnen.

Breng het beste gewaad, trek het aan mijn zoon,

Schoenen voor zijn voeten, doe ze snel aan,

Dit is mijn zoon waarvan ik dacht dat hij was overleden,

Bereid een feestmaal voor mijn zonen in leven,

Ik heb gebeden en gebeden, nog nooit een geluid gehoord,

Mijn zoon was verdwaald, oh dank je God, hij is gevonden,

Mijn zoon was dood en hij leeft nu,

Bereid een feestmaal voor mijn zonen in leven,

Mijn zoon was dood,

Mijn zoon was verdwaald,

Mijn zonen keerden terug in de handen van God.