Sigvart Skalds Kvad - Kalenda Maya

Jeg stod på Mont en morgen.

Da mintes jeg hvor mangt et

skjold ved borgene kløvdes,

og side brynjer sprengtes.

Jeg mintes ham som riket

rådde først så velnøyd.

Tord, min far, den kloke,

før den konge tjente.

En mann seg ønsker døden

når han mister møyas favntak.

For dyrt kjøpt er elskov

når etterpå man må gråte.

Men bitre tårer feller

for sin herre fluktredd gjeving.

Sorgen vi led, vi kongsmenn,

er større enn sorg for kvinner.

Ravner flyr til havna,

husker lik der finnes,

der hvor skipet fordum

førte nordmanns ætling.

Hver dag ved Hillar skriker

høyt de glupske ørner,

de som Olav fordum

gav føde mange ganger.

Fra leik blant Kongens hirdmenn

jeg hastig bort meg vender.

Min sorg vil sprenge brystet,

og bleik som bast jeg går her.

Jeg minnes må de dager

da min lovpriste herre

med oss så ofte leikte

omkring på odelsgårder.

Gid Kvitekrist meg dømte

til heite ild i Helvet

om jeg har hatt den tanke

å komme bort fra Olav.

I det er jeg uskyldig

Til Rom jeg fòr, spør vitner,

for å fri min sjel fra fare;

jeg sannhet ikke dølger.

Da knarrer bar meg om landet

så lenge Olav levde,

smilte langs hele Norge

stupbratte fjell og kleiver.

Men fra jeg fikk sorgen i hjertet

og saknet Kongens vennskap,

fant jeg at ublide var de,

alle lier i landet.

Ik stond op een ochtend op Mont.

Toen herinnerde ik me hoeveel één

schilden bij de kastelen waren gespleten,

en zijpantser werd opgeblazen.

Ik herinnerde me hem als het koninkrijk

in eerste instantie geadviseerd zo tevreden.

Thord, mijn vader, de wijze,

voordat de koning diende.

Een man wil de dood

wanneer hij de omhelzing van het meisje verliest.

Te duur gekocht is vrijen

wanneer men daarna moet huilen.

Maar bittere tranen vallen

voor zijn heer op de vlucht voor angstaanjagend geven.

Het verdriet dat we leden, wij koningen,

is groter dan verdriet voor vrouwen.

Raven vliegen naar de haven,

onthoud dat er lijken zijn,

waar het schip vroeger

leidde Noorse afstammeling.

Elke dag bij Hillar schreeuwt

luid de vraatzuchtige adelaars,

degenen zoals Olav voorheen

vaak eten gegeven.

Uit het spel tussen de herders van de koning

Ik draai me snel om.

Mijn verdriet zal mijn borst doen barsten,

en bleek als bas ga ik hierheen.

Ik moet die dagen onthouden

dan mijn geprezen heer

bij ons zo vaak gespeeld

rond op odelsgårder.

Ik wou dat Kvitekrist me beoordeelde

naar heet vuur in de hel

als ik die gedachte heb gehad

om weg te komen van Olav.

Daarin ben ik onschuldig

Naar Rome ging ik, getuigen vragen,

om mijn ziel te bevrijden van gevaar;

Ik waarheid niet verbergen.

Toen droegen kraken me door het land

zolang Olav leefde,

glimlachte in heel Noorwegen

steile bergen en kliffen.

Maar van ik kreeg het verdriet in mijn hart

en miste de vriendschap van de koning,

Ik ontdekte dat ze onbeleefd waren,

allemaal lier in het land.