Nessuno con me - JUNIOR CALLY

Siamo altalene mosse dal vento, dicono: «Stai attento»

Ma al momento ho il cell acceso e il cuore spento

Nuoto nella mia tazza di caffè e non mi riconosco, pensa te

E sono due anni che non ho foto di me

Sono un cielo senza le stelle

Non va mai come dovrebbe

Questa giacca, no, non mi serve

Perché non la sento più mia

Mi sento una goccia sul vetro

Ma soffierà il vento ed io volerò via

Mentre precipito guarderò indietro

Che belle le luci della galleria

Aspetto le luci del giorno

Il sole mi asciuga come la gente che ho intorno

Sto sulla via, quella del ritorno

Dovrei dormire, ma non ho più sonno

Tu ancora mi chiedi perché

Non scrivo un pezzo che parla di me

Ho comprato casa, ho invitato un po' tutti

La festa finisce e nessuno è con me

Io che volevo soltanto far parlare di me

Vivere come un re, essere qualcuno

Io che non avrei voluto mai parlare di me

Ma ho paura di me, di essere nessuno

Ora ho una maschera in faccia, è pesante, mi stanca

Qui l’ossigeno manca, ho la tachicardia

L’ansia quasi mi mangia, non vedo chi mi guarda

E soffrirò fino a quando la strapperò via

Vorrei che questo cuscino non avesse mai chiodi

E la mia vita fosse una serie, ma con infiniti episodi

Hai mai avuto paura di te?

Vedi, io ho paura di me

Penso in grande quando mi sdraio

Scrivo dei versi sopra il parquet

Ora vivo in una stanza d’hotel, sembra che

Questo mondo non faccia per noi

Perché siamo sporchi come una moquette

Potrei dirmi una bugia ogni tanto

Proverei a toccarmi, ma sento il distacco

Vorrei uno specchio abbastanza grande

Perché, cazzo, non mi riconosco affatto

Intanto fisso il cielo e mi sdraio

Sul tetto guardo le stelle ed aspetto un libro

Dove c'è quello che non ho scritto

Le persone che ho intorno sono radiazioni

Che non percepisco e non capirò mai

Anche sta volta non ho messo in ordine

Questo cervello e rimango nei guai

Aspetto le luci del giorno

Il sole mi asciuga come la gente che ho intorno

Sto sulla via, quella del ritorno

Dovrei dormire, ma non ho più sonno

Tu ancora mi chiedi perché

Non scrivo un pezzo che parla di me

Ho comprato casa, ho invitato un po' tutti

La festa finisce e nessuno è con me

Io che volevo soltanto far parlare di me

Vivere come un re, essere qualcuno

Io che non avrei voluto mai parlare di me

Ma ho paura di me, di essere nessuno

Ora ho una maschera in faccia, è pesante, mi stanca

Qui l’ossigeno manca, ho la tachicardia

L’ansia quasi mi mangia, non vedo chi mi guarda

E soffrirò fino a quando la strapperò via

We zijn schommels die door de wind worden bewogen, ze zeggen: "Wees voorzichtig"

Maar op dit moment heb ik de cel aan en het hart uit

Ik zwem in mijn kopje koffie en ik herken mezelf niet, denk aan jou

En ik heb al twee jaar geen foto's van mezelf gehad

Ik ben een hemel zonder de sterren

Het gaat nooit zoals het zou moeten

Deze jas, nee, ik heb hem niet nodig

Omdat ik het niet langer van mij voel

Ik voel een druppel op het glas

Maar de wind zal waaien en ik zal wegvliegen

Als ik val zal ik terugkijken

Wat mooi de lichten in de galerij

Ik wacht op de lichten van de dag

De zon droogt me net als de mensen om me heen

Ik ben onderweg, die van de terugkeer

Ik zou moeten slapen, maar ik ben niet meer slaperig

Je vraagt ​​me nog steeds waarom

Ik schrijf geen stuk over mij

Ik heb een huis gekocht, ik heb iedereen uitgenodigd

Het feest eindigt en niemand is bij mij

Ik die gewoon over mij wilde praten

Leef als een koning, wees iemand

Ik die nooit over mezelf wilde praten

Maar ik ben bang voor mezelf, om niemand te zijn

Nu heb ik een masker op mijn gezicht, het is zwaar, ik word moe

Er is hier geen zuurstof, ik heb tachycardie

Angst vreet me bijna op, ik zie niet wie naar me kijkt

En ik zal lijden totdat ik het wegscheur

Ik wou dat dit kussen nooit nagels had

En mijn leven was een serie, maar met oneindig veel afleveringen

Ben je ooit bang voor jezelf geweest?

Kijk, ik ben bang voor mezelf

Ik denk groot als ik lig

Ik schrijf verzen op het parket

Nu woon ik in een hotelkamer, het lijkt erop dat

Deze wereld is niet voor ons

Omdat we zo vies zijn als tapijt

Ik zou mezelf af en toe een leugen kunnen vertellen

Ik zou proberen mezelf aan te raken, maar ik voel de onthechting

Ik wil graag een spiegel die groot genoeg is

Omdat ik mezelf verdomme helemaal niet herken

Ondertussen staar ik naar de lucht en ga liggen

Op het dak kijk ik naar de sterren en wacht op een boek

Waar is wat ik niet heb geschreven

De mensen om me heen zijn straling

Wat ik niet waarneem en nooit zal begrijpen

Ook deze keer heb ik niet opgeruimd

Dit brein en ik zitten in de problemen

Ik wacht op de lichten van de dag

De zon droogt me net als de mensen om me heen

Ik ben onderweg, die van de terugkeer

Ik zou moeten slapen, maar ik ben niet meer slaperig

Je vraagt ​​me nog steeds waarom

Ik schrijf geen stuk over mij

Ik heb een huis gekocht, ik heb iedereen uitgenodigd

Het feest eindigt en niemand is bij mij

Ik die gewoon over mij wilde praten

Leef als een koning, wees iemand

Ik die nooit over mezelf wilde praten

Maar ik ben bang voor mezelf, om niemand te zijn

Nu heb ik een masker op mijn gezicht, het is zwaar, ik word moe

Er is hier geen zuurstof, ik heb tachycardie

Angst vreet me bijna op, ik zie niet wie naar me kijkt

En ik zal lijden totdat ik het wegscheur