Reminiscencias (Vals) - Julio Jaramillo

Amada es imposible borrar de mi memoria

me persigue el recuerdo de tu extraño mirar.

Esa risa tan tuya tus labios tentadores

que dejaron su encanto prendido en mi ansiedad.

En mi alma vagabunda se fundió el alma tuya como el

llano se funde cuando lo besa el sol.

Por eso aunque otros labios me dieron su ternura

ninguno como el tuyo llego a mi corazón

Fueron los ojos tuyos temas de mis canciones

Fueron los labios tuyos música en mi cantar

Y Ahora son tus ojos mi pena y mis dolores

Son esos labios tuyos mi destino fatal.

«Dicen que con el tiempo los recuerdo se esfuma,

Se ahonda en el olvido lo que fue una pasión,

Mentira, cuando mueras y bajas a mi tumba

veras que aun por ti arde la llama de mi amor.»

En mi loca bohemia he amado a otras mujeres

con la fe infinita del que quiere olvidar

mas siempre me atormenta tus ojos soñadores

y nostálgicamente suspiro al evocar.

Que de reminiscencias hay en los sueños míos

crepúsculos entero he llorado por ti

que aun están mis ojos del llanto humedecidos

evocando esas horas que aun viven en mi."

(Grazie a victor ruilova per questo testo)

Geliefde, het is onmogelijk om uit mijn geheugen te wissen

de herinnering aan je vreemde blik achtervolgt me.

Die lach dus van jou, je verleidelijke lippen

die hun charme op mijn angst achterlieten.

In mijn dwalende ziel smolt jouw ziel als de

vlakte smelt wanneer gekust door de zon.

Dat is waarom, hoewel andere lippen me hun tederheid gaven

niemand zoals die van jou heeft mijn hart bereikt

Je ogen waren de thema's van mijn liedjes

Je lippen waren muziek in mijn zang

En nu zijn je ogen mijn verdriet en mijn pijn

Die lippen van jou zijn mijn noodlottig lot.

«Ze zeggen dat ik me na verloop van tijd herinner dat ze vervagen,

Wat een passie was, raakt in de vergetelheid,

Liegen, als je sterft en naar mijn graf gaan

Je zult zien dat zelfs voor jou de vlam van mijn liefde brandt.”

In mijn gekke bohemen heb ik van andere vrouwen gehouden

met het oneindige geloof van degene die wil vergeten

Maar je dromerige ogen kwellen me altijd

en nostalgisch zucht ik als ik me herinner.

Welke herinneringen zijn er in mijn dromen

hele schemering heb ik om je gehuild

dat mijn ogen nog nat zijn van het huilen

die uren oproepen die nog steeds in mij leven."

(Met dank aan victor ruilova voor deze tekst)