La Cama Vacía - Alci Acosta, Julio Jaramillo

Desde un tétrico hospital

Donde se hallaba internado

Casi agónico y rodeado de un silencio sepulcral

Con su ternura habitual, la que siempre demostró

Quizás con esfuerzo no, desde su lecho sombrío

Un enfermo amigo mío, esta carta me escribió

Querido amigo quisiera, que al recibir la presente

Te halles bien y que la suerte te acompañe por doquiera

Por mi parte y mal pudiera, decirte que estoy mejor

Si al contrario en mi dolor, postrado en mi lecho yerto

Yo soy un pobre esqueleto, que a mi mismo me da horror

La carta es para decirte, que si podes algún día

Veni hacerme compañía voz que tanto me quisiste

Estoy tan solo y tan triste, que lloro sin contenerme

Ya nadie suele quererme, todos se muestran impíos

De tantos amigos míos, ninguno ha venido a verme

Hoy yo te doy la razón, pues veo en mi soledad

Que esta llamada amistad, es tan solo una ilusión

Cuando uno esta en condición, tiene amigos a granel

Pero si el destino cruel hacia un abismo nos tira

Vemos que todo es mentira y que no hay amigo fiel

Bueno aquí ya me despido, al poner punto final

Recibí un abrazo leal, de el que siempre te ha querido

A tu mama que no olvido, también mis recuerdos dadle

Mucha devoción mostradle y de caricias colmarla

Vos que la tenès cuídala, si supieras cuanto vale

Llego el domingo y ansioso, por aquel amigo leal

Penetre en el hospital angustiado y pesaroso

Me dirigí silencioso, al lugar donde sabia

Que su lecho encontraría mas hay ni bien lo encontré

Asombrado me quede, al ver la cama vacía

Uit een somber ziekenhuis

waar hij in het ziekenhuis werd opgenomen

Bijna in doodsangst en omgeven door een doodse stilte

Met zijn gebruikelijke tederheid, degene die hij altijd toonde

Misschien niet met moeite, vanuit zijn sombere bed

Een zieke vriend van mij, deze brief schreef mij

Beste vriend, dat zou ik graag willen als ik dit ontvang

Het gaat je goed en moge het geluk overal bij je zijn

Van mijn kant en ik zou je nauwelijks kunnen vertellen dat ik beter ben

Als, integendeel, in mijn pijn, neergeknield op mijn stijve bed

Ik ben een arm skelet, dat maakt me bang

De brief is om je te vertellen, dat als je op een dag kunt...

Kom, houd me gezelschap, stem dat je zoveel van me hield

Ik ben zo eenzaam en zo verdrietig, dat ik huil zonder me in te houden

Normaal houdt niemand meer van me, iedereen is goddeloos

Van zoveel vrienden van mij is er geen een naar mij toegekomen

Vandaag ben ik het met je eens, want ik zie in mijn eenzaamheid

Dat deze zogenaamde vriendschap slechts een illusie is

Als je in conditie bent, heb je vrienden in bulk

Maar als het wrede lot ons in een afgrond trekt

We zien dat alles een leugen is en dat er geen trouwe vriend is

Nou hier zeg ik vaarwel, een einde makend

Ik kreeg een trouwe knuffel, van degene die altijd van je heeft gehouden

Aan je moeder die ik niet vergeet, geef haar ook mijn herinneringen

Toon haar veel toewijding en vervul haar met liefkozingen

Jij die het hebt, zorg ervoor, als je wist hoeveel het waard is

Ik kwam op zondag en angstig, voor die trouwe vriend

Betreed het ziekenhuis bedroefd en verdrietig

Ik werd stil, naar de plaats waar ik het wist

Dat zijn bed daar meer zou vinden zodra ik het vond

Ik was verbaasd toen ik het lege bed zag