Ma Tonkinoise - Josephine Baker

Quand au bout d’huit jours, le r’pos terminé,

On va r’prendre les tranchées,

Notre place est si utile

Que sans nous on prend la pile.

Mais c’est bien fini, on en a assez,

Personn' ne veut plus marcher,

Et le coeur bien gros, comm' dans un sanglot

On dit adieu aux civ’lots.

Même sans tambour, même sans trompette,

On s’en va là haut en baissant la tête.

Adieu la vie, adieu l’amour,

Adieu toutes les femmes.

C’est bien fini, c’est pour toujours,

De cette guerre infâme.

C’est à Craonne, sur le plateau,

Qu’on doit laisser sa peau

Car nous sommes tous condamnés

C’est nous les sacrifiés !

Huit jours de tranchées, huit jours de souffrance,

Pourtant on a l’espérance

Que ce soir viendra la r’lève

Que nous attendons sans trêve.

Soudain, dans la nuit et dans le silence,

On voit quelqu’un qui s’avance,

C’est un officier de chasseurs à pied,

Qui vient pour nous remplacer.

Doucement dans l’ombre, sous la pluie qui tombe

Les petits chasseurs vont chercher leurs tombes.

C’est malheureux d’voir sur les grands boul’vards

Tous ces gros qui font leur foire;

Si pour eux la vie est rose,

Pour nous c’est pas la mêm' chose.

Au lieu de s’cacher, tous ces embusqués,

F’raient mieux d’monter aux tranchées

Pour défendr' leurs biens, car nous n’avons rien,

Nous autr’s, les pauvr’s purotins.

Tous les camarades sont enterrés là,

Pour défendr' les biens de ces messieurs-là.

Ceux qu’ont l’pognon, ceux-là r’viendront,

Car c’est pour eux qu’on crève.

Mais c’est fini, car les trouffions

Vont tous se mettre en grève.

Ce s’ra votre tour, messieurs les gros,

De monter sur l’plateau,

Car si vous voulez la guerre,

Payez-la de votre peau !

Toen aan het einde van acht dagen de r'pos eindigde,

We zullen de loopgraven terugnemen,

Onze plek is zo handig

Dat we zonder ons de stapel pakken.

Maar het is voorbij, we hebben er genoeg van,

Niemand wil meer lopen,

En het hart erg zwaar, als in een snik

We nemen afscheid van de burgerlijke stand.

Zelfs zonder trommel, zelfs zonder trompet,

Met gebogen hoofd gaan we naar boven.

Vaarwel leven, vaarwel liefde,

Vaarwel alle vrouwen.

Het is voorbij, het is voor altijd,

Van deze beruchte oorlog.

Het is in Craonne, op het plateau,

Dat we onze huid moeten verlaten

Omdat we allemaal gedoemd zijn

Wij zijn de opgeofferde!

Acht dagen loopgraven, acht dagen lijden,

Toch hebben we hoop

Dat vanavond de opluchting zal komen

Waar we zonder uitstel op wachten.

Plotseling, in de nacht en in de stilte,

We zien iemand naar voren komen,

Hij is een officier van voetjagers,

Wie komt ons vervangen.

Zachtjes in de schaduw, in de vallende regen

De kleine jagers gaan op zoek naar hun graven.

Het is jammer om te zien op de grote boulevards

Al die grote jongens die een kermis hebben;

Als voor hen het leven rooskleurig is,

Bij ons is het niet hetzelfde.

In plaats van zich te verstoppen, al deze hinderlagen,

Het zou beter zijn om naar de loopgraven te gaan

Om hun goederen te verdedigen, want we hebben niets,

Wij anderen, de arme purotins.

Alle kameraden zijn daar begraven,

Om het eigendom van deze heren te verdedigen.

Degenen die geld hebben, die zullen terugkomen,

Omdat het voor hen is dat we sterven.

Maar het is voorbij, want de trouffions

Zullen allemaal in staking gaan.

Jij bent aan de beurt, dikke heren,

Om op de set te komen,

Want als je oorlog wilt,

Betaal ervoor met je huid!