Brasil - Jorge Fernando

As coisas vulgares que há na vida não deixam saudade

Só as lembranças que doem ou fazem sorrir

Há gente que fica na história da história da gente

E outras de quem nem o nome lembramos ouvir

São emoções que dão vida à saudade que trago

Aquelas que tive contigo e acabei por perder

Há dias que marcam a alma e a vida da gente

E aquele em que tu me deixaste não posso esquecer

A chuva molhava-me o rosto gelado e cansado

As ruas que a cidade tinha, já eu percorrera

Meu choro de moço perdido gritava à cidade

Que o fogo do amor sob a chuva, há instantes morrera

A chuva ouviu e calou meu segredo à cidade

E eis que ela bate no vidro trazendo a saudade

De gewone dingen in het leven worden niet gemist

Alleen herinneringen die pijn doen of je aan het lachen maken

Er zijn mensen die in de geschiedenis van de geschiedenis van mensen blijven

En anderen van wie we de naam niet eens meer horen

Het zijn emoties die leven geven aan het verlangen dat ik meebreng

Degene die ik met jou had en die ik uiteindelijk verloor

Er zijn dagen die de ziel en het leven van mensen markeren

En degene waar je me achterliet kan ik niet vergeten

De regen maakte mijn koude en vermoeide gezicht nat

De straten die de stad had, had ik al bewandeld

De kreet van mijn verloren jongen schreeuwde naar de stad

Dat het vuur van de liefde onder de regen zojuist is gedoofd

De regen hoorde en bracht mijn geheim voor de stad tot zwijgen

En zie, het raakt het glas en brengt nostalgie